Als man was het je laatste poot om op te staan in discussies over ongelijke behandeling van vrouwen. Nadat er een hele rits getallen en onderzoeken over zaken als het glazen plafond en gelijk werk voor een lagere beloning je kant op waren geslingerd, begon je je als man toch wat schuldig te voelen. Op het moment dat er zo ver op je ingepraat was dat je zelf ook de man als oorzaak van alle onrecht in de wereld zag, kon je eigenwaarde alleen nog gered worden door het woord dienstplicht uit te kramen.

Hierna kon je proberen de discussie naar je hand te zetten. Want is het niet absurd dat onze voormoederen wettelijk gezien al jarenlang evenveel invloed hebben op, bijvoorbeeld, het starten van oorlogen, maar dat als de pleuris vervolgens uitbreekt alleen de mannen naar het front worden gestuurd? Om het in TU/e-perspectief te zetten: dat is een heftigere versie van instemmen met het verplichten van tussentoetsen en de invoer van aanwezigheidsplicht bij tentamens, terwijl je zelf nog in het oude curriculum zit.

Nu zeventienjarige vrouwen ook een brief op de mat gaan krijgen waarin wordt uitgelegd dat de dienstplicht al twintig jaar geleden is opgeschort, sta je als man helemaal machteloos in de discussie. Kortom, we kunnen met een gerust hart de glazen plafonds aan stukken slaan en de vrouwen naar de top sturen: we staan hypothetisch gezien nu ook schouder aan schouder in de strijd.