Toegegeven, in 2014 is het een keertje 5-4 geweest, maar laten we dat voor het gemak even onder de categorie ‘sneller-dan-het-licht-neutrino’ van CERN scharen. Wat verrassend blijft, is het feit dat deze uitslag door de jaren heen zo bizar weinig verandert.

Aan de inhoud of aanpak kan het volgens mij niet liggen. Een groot deel van het electoraat heeft geen enkel idee waar de universiteitsraad zich precies mee bezighoudt. Zelfs als dat wel bekend is, is het voor buitenstaanders, zoals ondergetekende, lastig te begrijpen waar nou precies het verschil tussen de partijen ligt. Oud-raadsleden willen nog wel eens iets uitkramen over een verschil in aanpak, maar daarvan is nauwelijks iemand op de hoogte. Je zou dus verwachten dat de gemiddelde student willekeurig op een bolletje klikt.

Ligt het dan aan de promotie? Gedurende de zes-en-een-beetje jaar dat ik hier studeer, heeft één partij een make-over gehad, zijn de kandidatenlijsten volledig doorgewisseld en zijn speerpunten in goed overleg over en weer uitgeruild. Ook dat heeft nauwelijks invloed gehad op de uitslagen.

Misschien heeft Groep-één gewoon een goed witboek voor de promotie liggen. Maar ja, als het uitdelen van Quests en flesjes water zo’n invloed op de uitslag heeft, dan had de ESR dat ondertussen ook wel eens kunnen proberen toch?

Naar aanleiding van een stukje amateurpsychologie van mijn kant (en wat ervaring met computerspelletjes) ben ik tot de volgende conclusie gekomen: als je in een lopend spel een kant mag kiezen, kies je als ambitieuze gamer voor de winnende kant. Dit verhoogt namelijk de kans om zelf te winnen, waardoor je eigen statistieken omhoog gaan. Gevolg is dat ambitieuze gamers in het winnende team terechtkomen, waardoor het effect zichzelf versterkt. De theorie staat, nu nog even bevestiging met een experiment. Zullen we volgend jaar allemaal ESR stemmen, om te kijken of zij de komende n jaar de grootste blijven?

De auteur verklaart politiek grotendeels objectief te zijn.