Dat ik niet de enige ben die gek wordt van onzekerheid, bleek afgelopen dagen met de vermissing van het vliegtuig van Malaysia Air. Waar een willekeurige andere vliegtuigcrash in de media normaal gesproken met een saaie opsomming van de crashlocatie en het aantal doden wordt afgedaan, bleef de vermiste Boeing 777 voorpaginanieuws. De onzekerheid over het lot van MH370 hield de wereld in haar greep. Niet het lot van de inzittenden, maar het feit dat we er met z’n allen niet achter kwamen waar het vliegtuig in zee stortte, was onderwerp van gesprek.

En ook dichter bij huis laten mensen zich door onzekerheid regeren. Waarom denk je dat veel studenten aan de TU/e nog steeds veilig bij hun pappie en mammie wonen? Tuurlijk, luiheid en liefde voor het Brabantse of Limburgse platteland spelen een rol, maar de angst voor de onzekerheid die het verhuizen naar de ‘grote’ stad met zich meebrengt, is voor veel spoorstudenten de hoofdreden om elke dag het ov te trotseren.

Dat is jammer, want onzekerheid betekent vaak ook ruimte voor vernieuwing, groei en ontwikkeling in je leven. Op dit moment leg ik de laatste hand aan mijn masterthesis. Mijn leven na mijn afstuderen wordt gekenmerkt door onzekerheid. Waar ga ik werken? Waar ga ik wonen? Hoe ziet mijn leven er over een half jaar uit? Spannend, maar toch ook fijn. Want een ding is zeker: verandering is in aantocht. En nog iets: na mijn afstuderen hoef ik straks niet meer in onzekerheid te leven of ik mijn tentamen Statistiek wel heb gehaald. Heerlijk!