Zelf zit ik nog even goed, maar ik snap de onrust van hen die in woningnood verkeren. Met de fiets aan de hand denk ik aan de startende gezinnetjes die straks hun geluk niet op kunnen. De kinderen een eigen kamertje.  's Avonds gezellig met z'n allen aan tafel voor het eten uit de frisse en fruitige keuken. De nieuwige IKEA-geur die een tijdje blijft logeren. Er moet hier en daar wel nog wat na-geklust worden, maar dat drukt de pret niet. Want oost of west, het is hun nieuwe thuis best.

Andere fietsers gunnen zichzelf geen genot terwijl ze gefrustreerd over de stoepen vliegen, voorbij aan de terloopse wandelpauze voor empathische voorpret. Ze kunnen niet wachten. Gelukkig is één straat al voorzien van dakpanrode klinkers. Het ziet er puik uit. De nieuwe vlakte van het wegdek belooft snelheid die de afgelopen 'looptijd' gaat compenseren. Een win-winsituatie. Misschien moet ik dan wel even mijn aftandse remmen vervangen voordat ik straks een nieuwe bewoner aan mijn voorwiel heb hangen.

Wie weet pakt het straks allemaal anders uit. Zitten de verhuisden zich te ergeren aan de beginnersproblemen van een nieuwbouwhuis. En aan die drukke, hobbelloze straat voor hun huis langs, waar iedereen weer gezamenlijk overheen sjeest. Dan heb ik ze in ieder geval het beste gegund. En dat goede gevoel nemen ze me niet meer af.