Laat ik voorop stellen dat ‘de wil van een vrouw doet er #NieToo’ überhaupt een erg slecht thema is voor een carnavalsfeest. Als ik langer dan tien seconden moet nadenken over een outfit, kun je beter een ander thema verzinnen. Bij ‘geklungel in de jungle’ kun je meteen aan een bananenpak of gorillakostuum denken, maar ik geloof niet dat ze in Eindhoven Harvey Weinstein-outfits verkopen.

Bovendien stond de promotietekst ook niet garant voor een hoge opkomst. Zelfs wanneer het overduidelijk een grap is dat ‘vrouwen tijdens carnaval geen zeggenschap over [sic] hebben over hun eigen lichaam’, kunnen we rustig veronderstellen dat geen enkele vrouw zich geroepen voelt om naar zo’n feestje te gaan en verwacht een leuke vent tegen het lijf te lopen.

Hoe krijg je het verzonnen? De Aleph-leden hebben zich nog voorzichtig proberen te beroepen op het gebruik van ‘satire’, maar er zit geen greintje maatschappijkritiek in het ridiculiseren van misbruikslachtoffers.

Daarom beklijft de vraag ook: hoe heeft het zover kunnen komen? Je zou kunnen stellen dat dit een ondoordachte actie was, maar volgens mij is hier juist avonden over gebrainstormd en is dít het dan geworden. Sommige mensen moeten jaren trainen om dit niveau van naïviteit te bereiken. Aleph heeft echter een echokamer weten te creeëren waarin alle dispuutsleden een duit in het controversezakje mochten doen totdat ze aan het eind van de rit het hele zakje hebben uitgegeven aan de promotietekst van evenement.

Zelfcorrigerend vermogen

Deze ophef duidt op een groot gebrek aan zelfcorrigerend vermogen. Vroeger knepen universiteiten wel eens een oogje toe, maar armetierige studentenhumor heeft tegenwoordig geen uitzonderingspositie meer waarin het wordt gevrijwaard van kritiek. Uitingen uit de studentenpopulatie worden vandaag de dag gewogen met de financiële ondersteuning die ze ontvangen. En - in dit geval - te licht bevonden. Als je het zelfcorrigerend vermogen nog niet bezit, ga je daar eerst maar naar op zoek.

Overigens vind ik het intrekken van de financiering voor het E.S.C geen signaal dat studentenhumor verdwijnt. In mijn ogen is er geen sprake van een glijdende schaal, maar verdwijnen slechts de grappen die het gros van de mensen eigenlijk al armoedig vond.

En waarom ook niet: ik zou ook niet betalen voor een theatervoorstelling waarin een cabaretier geen grappen vertelt, maar slechts over het publiek heen pist. In een systeem waarin studenten ‘by default’ niets zouden ontvangen, maar juist subsidie kunnen verdienen met hun activiteiten, zou het niet meer dan logisch zijn dat er dit jaar geen alaaf voor Aleph is.