“Machteloos en verdrietig”, zo omschreef Bouwkundestudente Scheenaard eind mei haar gevoelens na het Olympisch kwalificatietoernooi. Het was haar in Luzern, vooral door blessureleed bij haar roeipartner Marloes Oldenburg, niet gelukt om na jarenlang hard werken het gedroomde ticket voor Rio te bemachtigen. Dit terwijl de TU/e-studente verder naar eigen zeggen zo’n mooi seizoen had gedraaid, met onder meer een zilveren medaille tijdens de World Cup Rowing in april.

De Thêta-roeister zag zich, met het wegvallen van 'Rio', aanvankelijk onverwachts geconfronteerd met een lege agenda. Die ze zo snel mogelijk weer was gaan opvullen “om straks maar niet bezig te hoeven zijn met de Olympische Spelen”. Maar nu maakt ze, als eerste reserve voor de Nederlandse vrouwen dubbelvier, alsnog deel uit van TeamNL. En daarmee had ze niet echt rekening meer gehouden: “De kans was heel klein, maar met een ander meisje ging het fysiek gewoon niet goed".

Scheenaard kreeg de uitnodiging van de bond half juni in Poznan, waar ze vierde werd in de strijd om de wereldbeker. Op basis van die prestatie “leek het me wel gerechtvaardigd dat ze daarvoor in aanmerking zou komen”, verklaarde bondscoach van de vrouwen Josy Verdonkschot. Begin deze maand leverde de TU/e-studente een extra bevestiging van haar kunnen op de Henley Royal Regatta in Engeland, waar ze de Princess Royal Challenge Cup won. “Henley had ik al gepland - dat wilde ik niet opgeven, ondanks mijn reservepositie voor Rio. Dat is achteraf ook goed gebleken.”

Geen druk

Scheenaard ziet Poznan en Henley als de afsluiters van haar persoonlijke roeiseizoen. “En daar heb ik een heel goed gevoel aan overgehouden. Vanaf nu ben ik, een beetje cru gezegd, eigenlijk gewoon op roeivakantie. Ik train hard, maar er zit bij mij vooralsnog geen druk achter zoals bij de andere dames. Dat is toch wel een soort van luxe.”

Over haar sportieve kansen in Rio is ze nuchter. “Ik ga er vanuit dat ik niet zal starten - tenzij iemand bijvoorbeeld z’n been breekt of het op een andere manier goed misgaat. Dat neemt niet weg dat ik superfit moet zijn voor het geval ik wél moet starten.” ‘Even’ een sporter wisselen vanuit bijvoorbeeld strategisch oogpunt, is er bij het roeien op dit niveau niet bij, benadrukt Scheenaard. “Iedereen in de boot heeft zijn eigen functie, je zet niet zomaar even iemand anders in. Het komt echt aan op finesses.”

Ook al is ze straks nóg zo dichtbij een Olympisch debuut: ze hoopt niet op een uitvaller binnen de ploeg, zelfs niet stiekem. “Deze dames hebben twee jaar in deze opstelling getraind en maken dikke kans op een medaille. Als ik zou moeten instappen, dan is het echt vechten voor elke plek.”

Niet het mindere zusje

Dat neemt niet weg dat ze zichzelf een volwaardig onderdeel voelt van het team, zegt Scheenaard. “Ik weet dat ik mezelf qua niveau wel bewezen heb, ik voel me zeker niet het mindere zusje. Er is een groot wederzijds respect.” Bovendien, zo weet ze uit eigen ervaring: “Het hebben van een goede reserve is superbelangrijk”.

“Een soort toetje”, zo omschrijft ze haar aankomende reis naar Rio. “Ik heb een heel bizar seizoen gehad, waarin het ergste wat kon gebeuren, gebeurde. Aan de andere kant heb ik, zeker aan het eind, toch ook heel veel plezier gehad en veel energie uit mijn prestaties gehaald. Dan realiseer je je opeens: 'wacht eens even, ik heb afgelopen jaar gróte stappen gezet'. Genoeg reden om daar na Rio vervolg aan te geven.”

Scheenaard is op dit moment op trainingskamp in Italië. Komende zaterdag, 30 juli, vertrekt ze naar Brazilië. Daar maakt ook een andere TU/e-studente deel uit van de Nederlandse Olympische equipe, namelijk Sanne Verhagen. De studente Technische Bedrijfskunde komt in actie op de judomat, in de klasse tot 57 kilo.