Susanne verruilde een academische carrière voor een bestuurlijke functie. Geen verrassende wending volgens haar. “De plek van secretaris in de organisatie vind ik heel erg leuk. Je zit in de helikopter en overziet het geheel. Alles komt bij elkaar. En vanuit je rol, dicht bij het bestuur, heb je de mogelijkheid om richting te geven. Daar voel ik me erg comfortabel bij.”

De Eindhovense universiteit was geen onbekende voor haar. Als staflid van het UMC Utrecht gaf ze in 2011 mede vorm aan de strategische samenwerking tussen Utrecht en Eindhoven. “Ik heb een bèta-achtergrond, dus ik voelde me natuurlijk snel vertrouwd op de campus in Eindhoven. Bovendien kon ik starten met een vrijwel nieuw bestuur. Voor mij was dat een goed moment om in te stappen. We zijn samen begonnen aan de ontdekkingsreis. Niet wetende dat deze pandemie ons zou overkomen. Dat maakt het soms heel pittig, maar heeft ook mooie dingen gebracht. Het heeft mijn kennismaking met de TU/e zeker versneld. Er komt druk te staan op mensen en processen. De ziel van de organisatie wordt echt blootgelegd. Je ziet heel scherp hoe dingen lopen, hoe mensen daarin zitten.”

Vaste baan

Een uitgebreid sollicitatieproces zoals Susanne dat doorliep, ging aan Harry Roumen voorbij. “Het is gewoon vanzelf op me afgekomen. Ik ben in Eindhoven afgestudeerd en daar blijven hangen. Het Rekencentrum, voorzitter van de personeelsvereniging, Prins Carnaval, je leert zo een heleboel mensen kennen. Ik werd gevraagd als voorzitter van de Hogeschoolraad (tot 1984 was de TU/e nog een technische hogeschool, red.). De gewoonte was dat die voorzitters, al mijn voorgangers, uitvlogen naar externe functies, zoals bijvoorbeeld een burgemeesterschap. Dat was ik ook van plan. Toen overleed een lid van het College van Bestuur en kreeg ik het aanbod hem op te volgen. Dat heb ik niet gedaan, want ik vond me eigenlijk niet een bestuurder en ik ging voor zekerheid. Op het moment dat de secretaris doorschoof naar het bestuur kwam zijn post vrij. Ik voelde me vereerd toen ik daarvoor gevraagd werd. Ik zag een nieuwe uitdaging en heb toen wel ja gezegd, ook omdat het een vaste baan betrof."

Harry: “Zo ben ik ook begonnen. Ik was ook bescheiden en dat past bij de dienende taak van secretaris. Ik heb mazzel gehad met de goede teams waar ik mee samenwerkte. Niet altijd overigens. Ik heb een keer op het punt gestaan om ermee te stoppen. Maar een nieuwe voorzitter vroeg me de rit samen uit te zitten en dat heb ik toen gedaan. Daarna kregen ze me, bij wijze van spreken, niet meer weg. Het is dus helemaal afhankelijk van de collegeleden waar je mee te maken hebt en hoe die relatie klikt. Ik weet niet precies hoe het bij jou zit Susanne, maar bij mij was dat voornamelijk richting voorzitter en minder naar de rector. Als je daar genoeg ruimte krijgt, dan kun je lekker je eigen gang gaan, maar het is ook een eenzame functie. Je hebt weinig mensen om mee te sparren als het echt zwaar is. Ik heb altijd veel steun gevonden bij mijn landelijke collega's. We kwamen om de zoveel tijd bij elkaar en konden vertrouwelijk het achterste van onze tong laten zien. Zo gaat het waarschijnlijk nog steeds, neem ik aan?”

Susanne: “Ja, dat is gelukkig nog steeds zo. Ik ervaar het als een hele waardevolle groep. Er zijn een aantal nieuwe secretarissen en die zijn ook nog zoekende. Dan is het fijn om je dilemma’s te delen. Ik herken wat je zegt over de eenzaamheid als secretaris. Maar goed, dat is iets dat je vooraf weet.”

Temperatuur meten

Het onderhouden van de warme contacten is door de pandemie uitdagender. Het informele gereedschap is Susanne uit handen geslagen. “Die wandelgangen zijn voor een secretaris erg belangrijk. Het moment om even de temperatuur te peilen en iemand voor of na een vergadering aan te spreken. Je neemt de hele tijd de temperatuur op. Zodra die extreem afwijkt, moet je handelen. Nu we vooral van achter het beeldscherm overleggen is dat een stuk lastiger. Als secretaris moet je inkijk bieden in de verschillende perspectieven en belangen van iedere partij. Je moet ervoor zorgen dat die op tafel komen, zodat je als bestuur daar heel overwogen mee om kunt gaan. Dat geldt ook voor de verschillende belangen tussen het College, want die zijn er natuurlijk ook. Je wilt toch als één bestuur naar buiten treden. Herken je dat?”

Harry: “Helemaal. Ik heb bewondering voor de wijze waarop Susanne acteert in deze periode. Ik ben blij dat die hele coronacrisis niet in mijn tijd heeft plaatsgevonden. Want ik moest bij wijze van spreken mensen ruiken, met ze onder vier ogen kunnen praten. Precies de rol die je als oliemannetje of olievrouwtje moet vervullen. Zo’n beeldscherm is een prima uitkomst, maar als het echt spannend wordt, zie je in het echt toch nog andere dingen. Ik zou dat enorm missen en moet er niet aan denken dat ik een jaar niet op de campus had mogen komen.”

Sprekend over de campus belandt het gesprek ook bij enkele stokpaardjes van Harry; het studentenleven en Eindhoven als studentenstad. Het waren thema’s die veel Colleges maar zijdelings konden boeien, dus sprong hij daar met veel enthousiasme in. Zo staat hij bij duizenden studenten voor het leven in het geheugen gegrift als de spontane gangmaker op menige cantus, de jarenlange met bier overgoten afsluiter van de Intro. “Ja, vond ik leuk om te doen, moet ik je eerlijk zeggen. Als je eenmaal bekend bent bij de studentenverenigingen, weten ze je telkens weer te vinden. Ik vind nog steeds dat Eindhoven te weinig zichtbaar is als studentenstad. Er zijn nu drie sociëteiten gevestigd in de binnenstad, maar ik proef dat te weinig in vergelijking met andere universiteitssteden.”

Susanne: “Waar heeft het dan mee te maken, of waarom denk je dat dat zo is?”

Harry: “Tja, waar ligt het aan? Ook aan de gemeente, want die faciliteren amper en zijn niet scheutig met vergunningen. Dit kan niet, dat kan niet. Nu loopt er bijvoorbeeld weer een moeizame discussie over studentenhuisvesting. Ik vind dat de gemeente zich ook veel actiever richting de universiteit zou kunnen opstellen. Neem afgelopen Koningsdag en vergelijk die eens met vijftien jaar geleden. Toen bestond de TU/e 50 jaar. We zijn die dag met een cortège door de stad getrokken en hebben eredoctoraten uitgereikt in de kerk, allemaal op één dag. Er waren grote concerten op de Markt met meer dan tienduizend bezoekers. De universiteit liet zich in de stad zien tijdens het bezoek van koningin Beatrix. Nu bestaat de universiteit 65 jaar, komt de koning op bezoek maar verschijnt de TU/e amper in beeld. Jammer, het had een andere invulling verdiend. Het ligt zeker niet alleen aan de universiteit. De gemeente Eindhoven heeft zich, in de jaren die ik kan beoordelen, te weinig laten zien in de richting van de universiteit. Wij hebben wel stappen gezet, maar daarbij vaak meer tegenwerking dan medewerking gekregen.”

Susanne: “Ik denk dat het aangepaste programma minder ruimte liet dan normaal. We zijn erin geslaagd om de studententeams een rol te geven. Dat hadden we graag breder gedaan, dus ik snap het gevoel dat Harry eraan overhoudt.”