Bernadette Deitmers begon in 1985 aan de studie Technische Bedrijfskunde. Een prachttijd, zo weet ze zich goed te herinneren. En hoewel haar opleiding relatief nog veel vrouwelijke studenten kende in vergelijking met de nog exactere opleidingen als Elektrotechniek of Wiskunde en Informatica, was zij als vrouw toch flink in de minderheid. “Bij de ongeveer tweehonderd eerstejaars zaten maar een stuk of twintig meiden. In die tijd was het nog bijzonder als je als meisje aan de TU/e studeerde. Vaak kreeg ik de reactie: ‘Wát, studeer je aan de TU/e? Wacht maar, over een tijdje heb je daar ook een vriend'. En dat klopt, mijn huidige man heb ik aan de TU/e leren kennen”, vertelt Deitmers breed glimlachend.

De meiden aan de TU/e wisten elkaar snel te vinden. ”Dat kwam onder meer doordat in die tijd de TU/e nog een zogeheten pré-intro organiseerde voor de eerstejaars vrouwelijke studentes. Deitmers: “Drie dagen lang, in de week voor de officiële intro, kwamen we bij elkaar om ons voor te bereiden op onze periode aan de TU/e. Met spelletjes, informatie over de TU/e, maar ook met discussies over hoe het is als vrouw in een mannenwereld.” Hierop moet Lara Hofstra hard lachen, ze kan het bijna niet geloven. “Echt!? Dat is wel heel bijzonder, heb ik nog nooit van gehoord. Het moet toen wel een heel andere situatie zijn geweest, dat zouden onze studenten nu absoluut niet kunnen waarderen. That would not fly well.”

Hofstra gebruikt tijdens het tweegesprek vaak Engelse termen en zinnen. Als kind van expats heeft zij tot haar zeventiende in verre landen geleefd, en zich omringd geweten door ‘internationals’. “Daardoor heb ik me nooit helemaal ergens thuis gevoeld. Toen ik terugkwam, moest ik mij erg aanpassen. Dat heeft mij heel bewust gemaakt van het feit dat je als buitenbeentje in een gezelschap soms erg moet bijbenen om je plek te kunnen vinden, om je er op je gemak te voelen. Dat besef is me altijd bijgebleven, hoe is het om als eenling of als minderheid je weg te moeten vinden.”

Wat Bernadette ondanks de fijne studietijd toch het meest gemist heeft, zijn goede rolmodellen. Zij kende niemand van een oudere generatie die als vrouw een succesvolle carrière en een goed gezinsleven kon combineren. “Die waren er vast wel, maar ik kende ze niet. We hadden toen nog geen alumnibureau dat er bijvoorbeeld voor kon zorgen dat ik met zulke vrouwen in contact kon komen. En dat is jammer, want het zou mij een inspirerend perspectief hebben geboden. Wat ik nu zie, is dat het huidige Alumni Office van de TU/e hier wél goed mee bezig is. Dat vind ik heel positief, en ik wens het iedereen toe om als student een rolmodel te vinden waar je je aan kunt optrekken.”

Lara Hofstra leerde de kracht van persoonlijke ontmoetingen al heel snel kennen toen zij vijftien jaar geleden aan de TU/e begon te werken bij het Studenten Sportcentrum (SSC). Eerst nog als freelance sport- en groepsles-docente, later in vast dienstverband. Zij stortte zich vanaf het begin op de internationale studenten. “Door mijn achtergrond kon ik me goed in hen verplaatsen. Ze komen vaak naar het sportcentrum, niet alleen om te sporten, maar zeker ook om met elkaar te socialisen. Zeker als international is de kans op eenzaamheid groter. Ik heb veel lessen zoals salsa, showdance en acro-yoga geïntroduceerd, en wat je zag is dat dat vaak een ice breaker was om echt contact met elkaar te maken. En je ziet dat daar enorm veel behoefte aan is. Heel veel studenten hebben van alles meegemaakt - kleine of grote dingen - en met een ander daarover kunnen praten is dan erg belangrijk.”

Vorig jaar ontstond een nieuwe functie aan de TU/e, de Student Diversity Officer, als gevolg van de wens van studenten uit de universiteitsraad. Hofstra greep deze kans met beide handen aan en combineert die functie nu met een deeltijdjob bij het sportcentrum. “Prachtig werk, maar het is wel een uitdaging. Wat begon als een plan om meer aandacht te geven aan minority groups aan de TU/e, zoals vrouwen, LHBTQ+-personen en studenten met verschillende religieuze en culturele achtergronden, is nu al veel breder uitgegroeid. Zeker met de huidige coronacrisis heeft praktisch íedereen moeite om zich staande te houden en wordt er daarom veel meer aandacht besteed aan het mental well being van de studenten. Ik merk dat ik op dit moment veel meer bezig ben om al die verschillende mensen een luisterend oor te bieden. En dat speelt nu echt, omdat op studenten toch een soort schuldgevoel drukt. Alsof zij de oorzaak zijn van zieke ouderen en daarom niks meer zouden mogen doen. Dat knaagt enorm bij hen en het is goed dat de TU/e zich hier bewust van is. Onlangs is hierover met collegevoorzitter Robert-Jan Smits ook een goed gesprek geweest, maar er moet nog zóveel gebeuren!”

Deitmers ziet veel parallellen in wat studenten nu overkomt en wat zij ziet gebeuren binnen bedrijven en organisaties. Zij begeleidt in haar huidige werk ambitieuze professionals die willen doorgroeien, maar niet weten hoe. Of die vast komen te zitten in hun werk en op zoek moeten naar nieuwe energie, naar nieuwe uitdagingen. “Waar het vaak op neerkomt; mensen worden in onzekerheid gebracht, oude structuren waar ze aan gewend zijn, vallen weg of verliezen hun betekenis, en dan moeten deze mensen zich herbezinnen. Waar krijg ik energie van, waar deed ik het ook alweer voor? Wat heel sterk is, is juist dan die onzekerheid omarmen, erkennen dat je kwetsbaar bent. Om vanuit die positie, die eigenlijk heel open en ontvankelijk is, nieuwe contacten aan te gaan, nieuwe uitdagingen aan te pakken. En dat is juist héél sterk als persoon. Dat is een senior leiderschapskwaliteit. Als je het zo benadert, dán trigger je iets in mensen.”

Cruciaal is volgens Hofstra dat studenten echt gezien worden. Ze moeten ervaren dat zíj meetellen en dat er goed naar hun ideeën wordt geluisterd. “Allereerst wil ik gezegd hebben dat ik echt merk dat de TU/e veel aandacht besteedt aan diversity and inclusion en het mental well being van onze studenten. Wel mag er meer gekeken worden naar de ideeën die studenten zelf hebben als het gaat om dit soort onderwerpen. De studenten van nu ervaren bijvoorbeeld zeer veel studiedruk, die is echt zó anders dan in mijn studietijd. Ook is de manier waarop studenten communiceren aan het veranderen en moet de universiteit kijken hoe we beter kunnen aansluiten bij de leefwereld van de huidige generatie studenten. Een persoonlijke benadering, direct aanspreken, nog meer gebruikmaken van social media; er zijn nog veel manieren hoe je studenten beter kunt bereiken. Er moet ook meer aandacht komen voor de zichtbaarheid van alle activiteiten die er door de verenigingen worden georganiseerd. Het is niet dat er méér activiteiten moeten komen - die zijn er al in overvloed - maar hoe kun je de drempel verlagen door mensen met elkaar in contact te laten komen via hun gezamenlijke interesses? Dit gaat helaas nog moeizaam.” Zelf wil Hofstra graag met vrijwilligers aan de slag gaan. “Op dit moment zijn we ook bezig om, met een startsubsidie van de TU/e, Fontys en Brainport Development, studenten via een buddy-finderapp met elkaar te matchen, zodat mensen samen leuke en zinvolle dingen kunnen doen.”

Hier schiet Deitmers haar te hulp. Vanuit haar jarenlange ervaring als manager en als personeelscoach en -trainer denkt zij graag mee met Hofstra. “Je zou eigenlijk een manier moeten vinden om heel veel studenten en medewerkers als vrijwilliger mee te laten draaien om zo’n community vorm te geven. Dus vanuit de hele universiteit steeds meer naar kleinere groepen toegaan, binnen faculteiten, vakgroepen en misschien zelf aparte vakken of hoogleraren. En van daaruit een schaalbaarheid organiseren, zodat het meer impact kan hebben.”