Hoewel Wesley oogt als een blonde Hollandse jongen, groeide hij op in de flessenhals van Limburg. Een plek waar ze de rest van het land als Holland zien. Een plek waar de leden van de Janse Bagge Bend de lokale vedettes zijn. “Onze boerderij lag een stuk buiten Susteren, nabij de Duitse grens. De basisschool lag op vier kilometer afstand en de middelbare school op een bescheiden tien kilometer. Ik fietste dagelijks over zandpaden om bij onze boerderij te komen.”

Wesley Jeurissen | Fitness | Windsurfen | TU/e | Eindhoven | Werktuigbouwkunde | Susteren | 27 jaar

“Het boerderijleven was heerlijk, daar kon ik mijn energie echt in kwijt. School was vooral een oneindige oefening in stilzitten. In groep 3 bewoog ik altijd op m’n stoel. Mijn meester trok daarom op een dag de stoel onder m’n kont weg en plaatste me op een skippybal. Doordat ik bleef bewegen, viel ik de eerste drie à vier dagen steeds van de skippybal. Aan het einde van de week zat ik wel stil, maar had ik bij thuiskomst natuurlijk extra energie over. Ik kleedde me dan meteen om, sprintte naar buiten en scharrelde rond; spelen, skelteren en meehelpen op de boerderij.”
 

Wesley was in Susteren als een aardkluit op benen. Hij leefde van het land en voor het land. Hij voelde zich vrij als hij met zijn handen bezig kon zijn. De taken op de boerderij voelden daarom nooit als werk. “Mijn vrienden kregen allemaal zakgeld op zondag, dat wilde ik ook wel. Toen zei mijn vader: ‘Tuurlijk, ga er maar voor werken’. Dat ik dagelijks al jobs deed op de boerderij, telde niet mee. Dus ging ik de garage poetsen en met mijn zusje de badkamer boenen. Prima toch? Als tiener ben je geen klein kind meer. Ik snapte nooit dat klasgenoten thuis niets hoefden te doen, omdat ze ‘daar geen zin in hadden’. Ik vond zware arbeid heerlijk; jezelf moe maken. Na verloop van tijd leerde ik mezelf lassen. Toen ik het eenmaal doorhad, laste ik met plezier.”

In een technologisch tijdperk waar TU/e-studenten voornamelijk nog hun vingertoppen op een scherm of keyboard gebruiken, gebruikt Wesley zijn hele handen. Alsof handenarbeid ook zijn hersenactiviteit verbetert. Het biedt een symbolisch tegenwicht aan de uitwassen van het intellectualisme, die het belang van lichamelijke arbeid soms marginaliseren. “Ik heb Fontys Werktuigbouwkunde gedaan, mijn propedeuse behaald en ben daarna teruggekeerd naar de TU/e. Achteraf had ik beter eerst het hbo kunnen afronden. Ik had dan altijd nog kunnen beslissen of ik nog iets theoretisch wilde doen. Ik mis namelijk het praktijkleven op de uni.”

Inmiddels zit Wesley in zijn achtste studiejaar. Het afronden van zijn master bleek niet evident te zijn. Mede dankzij wijze raad van zijn Duitse vriendin heeft hij zich kunnen relanceren voor een eindsprint naar de studiefinishlijn. “De eerste drie jaar heb ik nominaal afgerond. Tijdens mijn master Polymeertechnologie sloeg de twijfel toe. Het aantal projecten nam af, terwijl de hoeveelheid onderzoek toenam. Ik verloor mijn motivatie. Mijn vriendin heeft geholpen alles in perspectief te plaatsen. Ze heeft me geleerd vooral trots te zijn op de dingen die ik al bereikt heb op de TU/e. Ik ben nu gemotiveerd met de laatste vakken bezig.”

Echter, als het aan papa had gelegen, zou Wesley nu niet fitnessen. Waarom fitnessen als je krachttraining doet met al het boerderijwerk? “Mijn vader vreesde ook dat fitness me lomp zou maken. Met een vriend kickboksen mocht ook niet, mijn vader was bang dat ik dan ruzies ging oplossen en klappen zou krijgen”, lacht Wesley. “Als zesjarig jochie mocht ik wel gaan voetballen bij de Susterse Boys. De knecht van mijn opa was dol op voetbal en eiste bij mijn geboorte bijna dat ik zou gaan voetballen. Voetballen vond ik wel leuk, al hield ik vooral van hard rennen. Ik heb tot mijn negentiende gevoetbald en toen ben ik gaan fitnessen.”

Een vriend introduceerde hem in de fitnesswereld. “De eerste keer dacht ik: ‘Mijn vader heeft gelijk, dit lijkt wel heel veel op wat ik op de boerderij doe’. Alle fitnessoefeningen gingen me makkelijk af. Een basisfitness-schema had ik meteen ‘uitgespeeld’. Eigenlijk behaalde ik pas resultaat toen ik bij het SSC ging fitnessen en losse gewichten ging gebruiken. Vervolgens ging ik nieuwe oefeningen doen en de anatomie bestuderen. Na drie jaar wist ik écht wat ik aan het doen was.”

Esthetisch hoeft fitness Wesley niet noodzakelijk iets op te leveren. “Ieder lichaam is anders. Ik heb aanleg om meer borstspier te krijgen, anderen weer meer beenspieren. Ik zie graag een sportief lichaam dat in proportie is. Een lichaam waaraan je kunt zien dat er tijd en werk is ingestopt. Zeker niet ‘hoe droger, hoe beter’. Bij mij kan er zeker nog wat spier bij en vet af, maar ik meet mijn vetpercentage eigenlijk nooit. Dat vind ik oninteressant. Je zult mij dan ook nooit tijdens een fitnesswedstrijd in een slipje op een podium zien staan. Ik ga gewoon lekker op stap en volg geen specifiek dieet. Bij WETH ben ik al drie jaar met liefde ‘chef BBQ’!”

Hoewel fitness een individuele sport is, ziet Wesley het ook als een sociale activiteit. “Fitness is een individuele sport, aangezien je een bepaald individueel doel nastreeft. Ik wissel echter wel ideeën uit met anderen voor hoe je van A naar B kunt komen. Ook vind ik het leuk om andere sportkaarthouders te helpen; om iemand bijvoorbeeld te wijzen op een verkeerde houding bij een oefening. Het is daarom ook zonde dat mensen met een koptelefoon op fitnessen. Maar goed - ieder zijn ding.”