De schaterlach van Elphi Nelissen vult de gezellig ogende decaankamer op vloer 2 van Vertigo. In het raamkozijn staan en hangen kunstobjecten en snuisterijtjes, de tafel ligt bezaaid met paperassen en boeken - met daartussen nog een zwart-witfoto van haar twee zonen die daarop zeker tien jaar jonger zijn dan nu. Vier mini-wielrenners prijken op de zijkant van het bureau - bedankjes die bezoekers kregen bij de opening van de windtunnel, die begin 2018 in gebruik werd genomen. De realisatie daarvan is een van de initiatieven waar ze met trots op terugkijkt na acht jaar decaanschap, vertelt ze later tijdens het gesprek.

Ze gaat deze kamer snel verlaten, om plaats te maken voor de nieuwe decaan: Theo Salet. Zelf neemt de energieke bouwkundige haar intrek op vloer 6, waar ze de leerstoel Building Performance van Jan Hensen overneemt. Ook neemt Nelissen zijn rol over als wetenschappelijk directeur van de post-masteropleiding Smart Buildings & Cities.

Ook al studeerde Nelissen eerder aan de TU/e en gaf ze er geregeld gastcolleges, het was toch een grote stap van eigenaar van een ingenieursbureau naar faculteitshoofd aan de universiteit. “Het eerste jaar heb ik zoveel moeten leren. Het is een groot dorp, een complexe organisatie. Er heerst een heel andere cultuur, een andere manier van communiceren. Wat ik daarmee bedoel? Een heel masculiene organisatie, ja, een haantjescultuur - een beetje elkaar willen aftroeven. Dat was geen kwaadwil, maar het was er wel. Ik denk ook niet dat ik het had overleefd als ik veel jonger was geweest; je moet een zekere volwassenheid hebben om dit te doorstaan. Het was echt pittig soms, maar je moet op een gegeven moment ook denken ‘laat maar’. Ik had soms het gevoel dat ik niet mocht zeggen wat ik eigenlijk wilde zeggen. Deed ik dat wel, dan werd me dat niet altijd in dank afgenomen.”

Opener en losser

Ze bezweert dat de cultuur in haar faculteit niet zo is. “Hier heb ik in mijn ogen een heel andere cultuur weten te creëren dan in andere besturen van deze universiteit. Ik heb het snel veel opener en losser kunnen krijgen. Hoe? Gewoon door mezelf te zijn. Ik omring me graag met mensen die kritisch zijn en die aan verbetering kunnen bijdragen. Kom maar op, vertel het mij maar en dan proberen we er het beste van te maken.”

Nog een erfenis die ze achterlaat: “Ik heb binnen de faculteit voor professionalisering gezorgd. Je kunt niet zomaar vrijblijvend iets roepen. Kom op jongens, afspraak is afspraak. Ik stoorde me daar in het begin aan, dan werden dingen toegezegd en kreeg ik daarna te horen ‘ja, ja, ik heb het niet gehaald’. Dat hebben we duidelijk kunnen veranderen.”

Naast het decaanschap had en heeft Nelissen nog meer op haar bordje: ze is voorzitter van de Sociaal Economische Raad Brabant, is aanjager van Brainport Smart Districts, is taskforcelid voor de Bouwagenda en leidt de Transitie-agenda op het gebied van circulariteit. “Het grappige is dat alles samenkomt, vanuit verschillende gezichtspunten en kennisgebieden. Dat zijn belangrijke plekken waar je de wereld een beetje mooier kunt kleuren. Ik probeer mijn kennis op allerlei fronten in te zetten voor de toekomst van Brabant.”

Hoe kreeg ze alles gecombineerd? “Dat is gewoon heel veel uren maken. Overdag zit iedere minuut in mijn agenda totaal vol met afspraken. Je moet dan ’s avonds en in het weekend je stukken lezen en schrijven en acties afwerken. Ik wilde het, en het was mijn ambitie, maar de balans was soms wel een beetje fout. Daar wil ik niemand de schuld van geven en ik wil er niet over klagen, maar het is wel een constatering. Ik heb ‘ja’ gezegd tegen al die dingen omdat ik meende dat het goed was voor deze universiteit en omdat ik het leuk vond. En ik heb absolúút nog tijd gehad voor mijn gezin en feestjes, en sporten als zeilen, skiën, jazzballet en tennis.”

Circulaire vakantiewoning

Ook maakt ze tijd om met haar gezin een vakantiewoning in Friesland te bouwen, die ‘zo circulair mogelijk is’. Aan de buitenkant wordt afvalhout verwerkt, isolatiematerialen zijn van natuurlijke producten gemaakt. “Een paar jaar geleden was circulaire economie nog iets vreemds, maar inmiddels dragen veel mensen het een warm hart toe. Ook aan deze universiteit zijn veel faculteiten er actief mee bezig.”

Duurzaamheid, energie en circulariteit zijn haar specialismen en de onderwerpen waarmee ze altijd affiniteit heeft gehad. Als kind had Elphi, die opgroeide in Maastricht, een voorbeeld aan haar vader. “Hij was erg milieubewust en kweekte zijn groentes bijvoorbeeld zelf in onze tuin, zonder bestrijdingsmiddelen.” Lachend: ”Het kostte hem wel veel tijd om de rupsen eruit te vangen. Hij at geen kalfsvlees omdat dat dier dan maar zo kort had geleefd, en zodra het mogelijk was om dubbel glas te plaatsen, deed hij dat.”

“Ik probeerde in mijn studentenhuis de mensen ook altijd op te voeden. Dat ze de verwarming niet te hoog moesten laten staan als ze weg gingen. Ik let er nog steeds op en doe het licht uit in ruimtes. Tegelijkertijd ben ik pragmatisch; ik ga niet heel veel tijd investeren voor een beetje winst. Ik scheid het afval, maar niet tot in de laatste één procent.”

Superleuke studententijd

Nelissen kijkt terug op een ‘superleuke studententijd’, waarin ze veel sportte en in verschillende commissies en verenigingen actief was. Ze ging in 1977 aan de TU/e studeren, omdat ze graag ‘iets in een bètawetenschap’ wilde doen, en omdat haar broer er al studeerde, lag Eindhoven voor de hand. Omdat ze daar meer ‘menselijke aspecten’ bij verwachtte, koos ze voor de opleiding Bouwkunde. In die tijd was het nog uitzonderlijk om als meisje naar een technische universiteit te gaan. “Maar dat vond ik leuk, ik maak vaker niet-standaard keuzes. Je werd als meisje nog echt overal nagekeken op de campus en ik weet nog wel dat ik door de stad liep en het vreemd vond dat het daar niet zo was. Toen heb ik echt tegen mezelf gezegd: ‘Elphi, even met twee voeten op de grond’.”