In Jule’s wereld is de Eindhovense studentenijshockeyclub Icehawks haar epicentrum en IJssportcentrum Eindhoven haar nooit smeltende ijspaleis. De vereniging telt vijf dames, maar Jule is de enige speelster in het mannencompetitieteam. “Ik ben one of the guys. Voor een wedstrijd kleed ik me gewoon om bij de jongens, het laat de mannen koud. De helft gaat gewoon douchen als ik nog in het kleedlokaal ben. Staan ze daar met hun handdoekje over hun schouder”, zegt Jule lachend. “Vriendinnen bij SSRE (de Eindhovense studentengezelligheidsvereniging, red.) zijn altijd razend benieuwd naar mijn kleedkamerverhalen. Dan zeg ik: ‘Sommigen zien er goed uit en sommigen niet’. Maar zo kijk ik niet naar hen; het zijn gewoon teamgenoten.”

Jule van Basten | 21 jaar | IJshockey | Team FAST | Eindhoven | Bilthoven | Wervingsdagen | Icehawks | Nanobiochemistry, Materials Chemistry and Chemical Biology

Brandmerk Jule echter niet als een tomboy of wildebras. Na de Intro wilde ze eigenlijk bij een damesdispuut, maar die activiteiten vielen samen met het ijshockey. Ze is namelijk een fijnbesnaarde verschijning van ‘slechts’ 58 kilo en 1 meter 71; niet meteen de fysiek van een rauwe ijshockeyer. Tel daarbij haar vrolijke, lieflijke voorkomen op en ze kan onmogelijk one of the guys zijn, toch? Volgens Jule spelen nooit amoureuze affaires binnen het team. “Als jongens bij de Icehawks me leuk vinden, dan weten ze dat uitstekend te camoufleren. Door het late tijdstip van trainen en spelen, hebben we rondom de trainingen niet veel onderling contact. De sport staat centraal. Binnen het team, met maar vijf dames, zijn geen relaties - voor zover ik weet”, zegt Jule lachend.

Lees verder onder de foto.

De oud-voorzitter van de Icehawks is wel zo uitgenast om tijdens de wedstrijden gebruik te maken van haar vrouw-zijn. “Ik doe altijd expres mijn haar in een vlecht en laat die uit mijn shirt en helm hangen; daardoor geven ze je in het begin onbewust altijd meer ruimte. Maar dat stopt meestal na de eerste periode, als ze zien dat ik slimme dingen doe met de puk. Ook gebruik ik altijd slim de boarding, zodat ik of snel kan wegrijden of de puck kan afschermen. Tussen de grote mannen leer je vanzelf behendig te worden. Ik ben redelijk snel op het ijs. Maar als ik niet snel hoef te schaatsen, dan doe ik dat wel eens niet. Ik ben stiekem best een luie verdediger”, zegt ze met ironie.

Lees verder onder de foto.

Jule bleek een hypertalent te zijn in het ijshockey. Dankzij een enorme drive wervelde ze moeiteloos met de jongens mee. Ze voegde zich al spoedig bij de nationale jeugdteams en uiteindelijk het échte nationale team. “ Vanaf mijn twaalfde trainde ik al mee met het U14-team. Vanaf mijn zestiende speelde ik in de nationale selectie en behaalden we zilver op het WK. Ik was niet een van de beteren, maar ik voerde altijd mijn taken uit en liet geen steken vallen. Scoren? Nee, ik durfde nooit te schieten. Ik kan het minder goed dan iemand anders, dus waarom zou ik schieten? Inmiddels kan ik redelijk schieten, daar heeft onze coach Roger (Provencher, red.) behoorlijk op gehamerd.”

Ironisch genoeg zorgde haar tomeloze drive ervoor dat haar ijshockeycarrière tijdelijk in de koelkast ging. “Als ik tijd over had, wilde ik altijd iets nuttigs doen. Ik deed van alles, zoals musicals en dansen. Op mijn zestiende ging ik een extra bètaprogramma volgen aan de Universiteit Utrecht. Ingewikkeld en interessant. Mijn school adviseerde me te stoppen met het nationale team omdat het programma veel tijd zou kosten. Omdat ik altijd tot laat in Dordrecht trainde en regelmatig op trainingskamp moest, besloot ik te stoppen met het nationale team. Omdat ik het gevoelsmatig niet kon maken om met het nationale team te stoppen en niet met mijn gewone team, stopte ik helemaal met ijshockey. Achteraf had ik de twee zaken eenvoudig kunnen combineren; dat was heel zuur. Maar ik heb daardoor wel geleerd dat nadenken over ‘wat als’ geen zin heeft.”

Lees verder onder de foto.

Als het echt over ijshockey gaat, praat Jule in de hoogste versnelling. “De ijsbaan heeft een bepaalde nostalgische geur. Het ruikt naar het staal dat mijn vader bewerkte toen ik nog kind was. Toen ik tijdens mijn semester in Californië na lange tijd weer eens het ijs opstapte, begon alles van binnen weer te werken en te tintelen. De geur van de puk, de geur van het ijs... De adrenaline die vrijkomt als ik de baan op stap, is intens. Je voelt overal de koude wind erdoorheen en dat geeft een kicken gevoel. De snelheid van het spel is zo lekker. Speltechnisch geeft een goede outbreakpass en het neutraliseren van een '1 vs. 1' de meeste voldoening. Ik heb dit seizoen nul keer gescoord, maar ik heb wel zestien first assists en nog heel veel second assists. Vorig seizoen heb ik twee keer gescoord, maar dat waren geen bepalende doelpunten. Daarbij: een doelpunt voorkomen is lekkerder dan zelf scoren.”

Ondanks al drie kampioenschappen op rij met de Icehawks en een eeuwige liefde voor de sport, denkt Jule niet meer aan een terugkeer in de nationale ploeg. “Qua niveau zou ik het nog kunnen, maar ik ga het niet meer doen. Ik besteed alle extra trainingstijd liever aan andere activiteiten. Het is natuurlijk supervet om aan een WK mee te doen, maar dan moet ik er mooie dingen voor laten, zoals mijn werk als eventcoördinator bij de Wervingsdagen. IJshockey is voor mij nu vooral spelen met gelijkgestemden op sportgebied. Het is een sport waar ik iemand anders ben. Iemand die zich minder druk maakt. Iemand die zegt: ‘Ik zie morgen wel verder’. Met nog een master scheikunde en een master natuurkunde voor de boeg, geeft dat veel rust.”