Haar zoektocht naar rust is een wonderlijke paradox. Wie namelijk langer dan een uur op het Studentensportcentrum heeft rondgelopen, kent Lara Hofstra als de hyperenergieke groepsdocente die na een feestelijke zomerse Zumba-les in die schöne blaue Dommel springt. Of als de atletische groepsdocente die achteloos allerlei buikspieroefeningen uitvoert, terwijl afgetrainde sportkaarthouders in agonie op de zaalvloer zweten. Of als de motivator die haar kantoorraam opengooit en roept: “Volgende keer kom je naar mijn les, geen excuses!”. Maar internationals kennen haar vooral als de champion of the TU/e expat community. Een gemeenschap waar ze zichzelf toe rekent.

Lara Hofstra | Studentensportcentrum Eindhoven | Groepslesdocente | Internationalisering | Van Saoedi-Arabië naar Eindhoven | 38 jaar

Want Hofstra mag zo Fries zijn als schaatsen, Beerenburger en drabbelkoekjes eten bovenop een terp - Lara is allesbehalve een creatie van het moaiste lân fan d'ierde. Haar Nederlanderschap bestaat puur uit paspoortpapier. “Drie maanden na mijn geboorte verhuisden we naar Saoedi-Arabië. Mijn vader werkte eerst voor Volkert-Stevin en vervolgens voor het Saoedische SABIC. Omdat compounds enkel bestemd waren voor expats van buitenlandse bedrijven, woonden wij in een kamp samen met Arabieren. Honderden trailers in het zand omsingeld door industrie. Yep, ik ben trailer-trash”, zegt Lara lachend. “Maar mijn ouders maakten het gezellig en we hadden de ‘Hofstra-jungle’: een reuzentuin om ons huis.”

Het Arabische leven heeft haar gecultiveerd en iedere dag voelt ze nog het zand van de Grote Arabische Woestijn in haar sportschoenen. Het is het land waar ze ontdekte dat ze niet ‘van ergens’, maar 'van overal' komt. Het land waar ze middenin het kompas stond, maar zag dat niet één windrichting naar ‘thuis’ wees. Of zoals haar held Bob Dylan schreef: No direction home. Nationaliteit was niets meer dan een fata morgana.

Op haar vijftiende ging Lara het huis uit om in het mooie Zwitserse Leysin naar een high school te gaan. Een vrijwillige doch gedwongen keuze. “In Saoedi-Arabië was er na je veertiende geen high school. Ik kon met m’n moeder naar de internationale school in Bergen (Noord-Holland) gaan, maar dan zou ik m’n ouders opsplitsen. Leysin was de juiste keuze, mijn keuze - al had ik niet echt een keuze. Het internaat was superstrikt; de docenten controleerden alles, zelfs tot in je slaapkamer. Ik heb daarom zoveel dingen stiekem gedaan. Goh, ik had tientallen keren van school getrapt kunnen worden. Gelukkig is Zwitserland een schitterend land en heb ik met vrienden genoten van de natuur, hiken en snowboarden. Serieus, de eerste zeventien jaar van m’n leven waren een beautifully fucked up nightmare”, vertelt Lara met trots.

Aan het volgende decennium heeft Lara minder goede herinneringen. “Ik beschouw het als verloren jaren.” Na het afronden van het International Baccalaureate ging ze in Tilburg Vrijetijdswetenschappen studeren. Het bleek een deceptie. “Ik snapte mijn klasgenoten en docenten niet en zij snapten mij niet. Totaal verschillende wereldbeelden. Ik had bijvoorbeeld nooit tv of internet gehad. Mijn leven bestond uit verhalen vertellen en geanimeerd discussiëren met vrienden bij een kampvuur in de woestijn - niet uit alcohol drinken en stappen.” Nog zo’n wonderlijke paradox. De superspontane tiener, die geen connectie kan maken met andersgestemden. “Aanpassen moet natuurlijk, maar niet ten koste van mijn persoonlijkheid. Ik vind authentiek zijn en blijven het belangrijkst.”

Die trips naar Eindhoven gingen richting de Internationale School Eindhoven (ISE), waar Lara een fulltime baan had als gymdocente. “Toen ik de deur opendeed voor mijn sollicitatie, voelde ik me meteen thuis. Allemaal kinderen die in mijn situatie zaten, complete verwantschap. Dezelfde messed up stories. Ik heb acht jaar gymles gegeven aan ‘mijn kids’ en van alles met ze beleefd. Ik vind het belangrijk om leerlingen te blijven uitdagen. Leren dat je passie kunt hebben en dat winnen niet alles is.”

“Voor mij is dat de ultieme vorm van schoonheid: zonder schaamte je passie uitdragen. Gewoon jezelf zijn. Ik ben opgegroeid in een omgeving waar niets vreemd is. In Nederland zijn mensen iets banger om expressief te zijn. Nooit zag ik Nederlandse jongens in mijn Zumba-lessen, maar sinds er de laatste jaren internationals deelnemen, durven Nederlandse jongens ook. Zo leren we mooi van elkaar. Andersom vind ik de low-power distance in Nederland heerlijk. Het allermooiste vind ik dat je hier met iedereen kunt lullen; in de supermarkt, op straat of op de fiets. Als je gaapt, roept iemand: ‘Eh meisje, op tijd naar bed.’ Van deze random conversations kunnen veel internationals iets leren.”

Raymond Starke werkt bij het Studentensportcentrum van de TU/e, te midden van ruim dertienduizend sportkaarthouders die er frequent (of soms wat minder frequent) hun sportieve hart komen ophalen. Voor Cursor interviewt hij elke vier weken een student of medewerker over ‘de schoonheid en troost van de sport’.