Het is exemplarisch voor Diego’s positivisme en normaliteit. Na tien minuten chit-chat in grand café The Colour Kitchen op de High Tech Campus Eindhoven verraadt enkel de licht schokkerige grip van zijn icetea-glas dat Diego quadriplegie heeft: (gedeeltelijke) verlamming van de vier ledematen, als gevolg van een dwarslaesie.

Toch ben ik nieuwsgierig naar zijn tragiek. Want moet je niet juist met een gehandicapte sporter over de schoonheid en troost van sport praten? Immers, we leven in een universum dat vaak niet werkt zoals we graag zouden willen. Een universum dat veel plezier en geluk biedt, maar ook onvermijdelijke pijn, teleurstelling en verdriet. Sport is een van de meest nobele en verheffende menselijke creaties die voor schoonheid en troost kunnen zorgen. Zou dan niet juist een student met quadriplegie moeten vluchten in de sport?

Diego Parrondo Ojanguren | Atletiek | TU/e | Breda | Spanje | Paralympics Tokio 2020 | Premaster Operation Management and Logistics | 23 jaar

Diego verhaalt alledaags verder over een andere grote passie: auto’s. Zijn vader heeft hem ook subtiel doch succesvol gebrainwasht in een beminnaar van vintage bolides. “Op mijn vijftiende hebben we samen een Volkswagen Kever uit 1982 gekocht en helemaal opgeknapt. Een supercool proces. Mijn verliefdheid voor vintage auto’s veranderde in pure liefde. Ik hou van auto’s met karakter, met cojones; een bak met ballen. Een auto moet herrie maken, power uitstralen en vooral ook stijl hebben. Daarom adoreer ik Amerikaanse classics uit de sixties en seventies, met name de Ford Mustangs. Hopelijk rij ik op een dag in mijn eigen exemplaar."

De val verlamde zijn lichaam vanaf zijn borst tot zijn tenen. “Ik had eigenlijk nog nooit van een dwarslaesie gehoord, noch van de consequenties. Mijn eerste reactie was: ‘Dat geneest wel en dan naar huis’. Geen depressie, geen paniek. Daarbij deden de specialisten ook geen definitieve uitspraken - dus ik hoopte dat met het verdwijnen van de zwellingen het gevoel zou terugkeren. Pas na zes maanden realiseerde ik me: ‘Dit is wellicht voor de rest van mijn leven’. Alles uitgeschakeld, behalve één borstspier, mijn schouders, bovenarmen en delen van de onderarm. In één hand heb ik enkel nog m’n duim, maar dat is genoeg voor Whatsapp en Playstation”, zegt hij lachend.

Achter zijn nonchalante glimlach probeer ik een soort levensmoeheid te bespeuren, maar het is er niet. Diego acteert niet eens de boy-next-door, hij ís het gewoon. “Huilen en zelfmedelijden helpen niet. Gebeurd is gebeurd. In het ziekenhuis in Toledo lagen meerdere patiënten met een dwarslaesie. Bij sommigen werkten meer lichaamsfuncties, maar anderen waren slechter af. Ik zag kinderen die verlamd waren geboren. Dan denk je: ‘Ik heb gelukkig achttien jaar mogen voetballen, tennissen en basketballen’. Natuurlijk was ik gefrustreerd, maar: het is wat het is.” Het is een relativeringsvermogen dat zelfs Einstein in de war zou brengen. Je zegeningen tellen, nieuwe zegeningen ontdekken en verdergaan.

Al snel ontdekte Diego de adrenalinerush van topsport. “Ik startte met rolstoeltennis, maar in mijn categorie zitten slechts vijf deelnemers voor de Olympische Spelen. Natuurlijk heb ik dan een grote kans op een medaille, maar ik wil juist uitdaging. Daarom ben ik gaan rolstoelracen in de afstanden honderd en tweehonderd meter, want die categorieën tellen twintig tot dertig deelnemers. Ik train zes tot zeven dagen per week, in totaal vijftien tot twintig uur. Trainen voor sprintafstanden is heerlijk; iedere keer sterf je op de baan. Mijn broer is mijn coach hier in Oosterhout en gebruikt het trainingsschema van mijn coach in Spanje. Het lekkere aan atletiek is dat ik zowel buiten als binnen kan trainen.”

Toch moet Diego ergens winst behalen om die gouden Olympische medaille in Tokio 2020 te winnen. “Een andere maat push rims levert me wellicht tijdwinst op. Als automotive-student sleutel ik natuurlijk graag aan de aerodynamica van mijn rolstoel. Ook ben ik nog steeds aan het uitzoeken welke start het meest efficiënt is, hoe ik mijn handen het best kan plaatsen. We oefenen de start visueel, met audio en aanraking; allemaal manieren om mijn reactietijd korter te maken. Op de lange termijn zal mijn leeftijd een voordeel zijn. Doordat ik nu al kan deelnemen aan deze races, zal ik op termijn een voorsprong behalen. Hoe gek het ook klinkt - voor iemand met quadriplegie geldt: hoe ouder, hoe beter.”

Na een uur praten zit het erop. Niet omdat we uitgepraat zijn, maar Diego’s taxivervoer is gearriveerd. Ik had makkelijk tot diep in de avond verder kunnen praten. Niet zozeer uit bewondering, maar vanwege zijn relaxte verschijning. De jonge Asturiër bezit niet enkel de gave zich snel voort te bewegen in een rolstoel, hij heeft ook het talent iedere vorm van medelijden of overdreven bewondering voor zijn handicap in slaap te sussen. In tegenstelling tot zijn vader niet met hetzelfde liedje, maar met een geanimeerd, positief toekomstbeeld. “Plan B is ingenieur zijn, Plan A is parttime ingenieur, parttime parasporter - met een gouden medaille!”

Wie Diego wil sponsoren in zijn route naar Olympisch goud, kan contact met hem opnemen.