“Over de schoonheid van sport gaat het, hè? Ik ben benieuwd wat je gaat vragen.” In ieder geval niets over de positie van het vrouwenvoetbal, zeker niet ten opzichte van het mannenvoetbal. Een zinloze discussie, onderhevig aan een eindeloze inflatie van stompzinnigheid. Ik ben benieuwd naar het ‘meisje met de start-stop tattoo’ onder haar knie. Eindhovens vertolking van Vermeers ‘Meisje met de Parel’. Allebei ogen die teder door je heen snijden. Allebei ogenschijnlijk schuchter.

Izy Janssens | Eerstejaars masterstudent Biomedische Technologie | 23 jaar | ESZVV Totelos Dames 1 | Born en Eindhoven | Bestuur Totelos 2014-2015 | Kampioen KNVB Hoofdklasse 2016-2017 | KNVB Bekerwinnaar 2016 & 2017

“Ik was heel verlegen. Bij de slager durfde ik nooit het plakje worst aan te nemen. Terwijl kinderen door de supermarkt sprintten, bengelde ik aan mijn moeders been. Maar als iemand toenadering zocht, hapte ik wel toe. Ik had gewoon vrienden. Ik was geen raar kind”, zegt ze lachend. Haar timiditeit doofde wel haar vurige voetbaldromen. “Intrinsiek was ik net zo goed als de andere meiden in de KNVB-regioteams. Helaas miste ik de bravoure om me te profileren. Topvoetbal is helaas voor spelers met een grote mond.”

In het katholieke Limburgse Born beleed Izy al vanaf haar eerste stapjes slechts één religie: sport. “Mijn ouders hadden ons uitgeschreven bij de kerk. Aanvankelijk vond ik dat jammer; geen communie betekende namelijk geen nieuwe dure fiets. Als goedmakertje trakteerden mijn ouders mij en mijn broertje op Disneyland.” God was snel vergeten. Maar Mickey en Minnie mochten het sacrale vacuüm niet opvullen. Die eer was voorbehouden aan de allerheiligsten: Rafael van de Vaart en Roger Federer.

“Ik was nooit een meisje-meisje. Sport was alles. De buurt leek speciaal voor mij ontworpen. Sportieve ouders, voetballende buurmeisjes én een echte goal in de tuin. Het was voorbestemd. Mijn moeder speelde zelfs nog voetbal met mij in haar buik. Aanvankelijk waren mijn ouders bang voor blessures, maar na slepende smeekbedes mocht ik me aansluiten bij VV Born. In de jeugd samen met de jongens en vanaf m’n vijftiende met Dames 1.”

Spoedig na de verhuizing naar Eindhoven viel het vertrouwde thuisteam uiteen. Het verlegen meisje moest op zoek naar Team B. “Ik vind het nog steeds knap dat ik het toen aandurfde om me spontaan en helemaal alleen aan te melden bij Totelos. Achteraf is het een van mijn beste beslissingen gebleken. De club is nu mijn bron voor vriendschap en meer.”

Zo bleek Totelos de krachtige katalysator te zijn in het ontluiken van Izy’s persoonlijkheid. “De sfeer was meteen vertrouwd, gezellig en vooral open. Na afloop van de training nodigden mijn teamgenoten me uit om in de kantine wat te gaan drinken. Eén meisje vroeg direct of ik gay of straight was. Ik vond het wel heftig. Niet eens zozeer de vraag, maar vooral de openheid.”

“Plots ga je nadenken, het internet afstruinen voor info, series kijken met een gay-thema en opnieuw nadenken. Toen ik tijdens een feestje, met wat alcohol op, met een Totelosser hierover sprak, begon ik er zelf in te geloven. Zonder Totelos had ik me waarschijnlijk ook wel ge-out, maar pas jaren later. En zonder Totelos had ik nooit mijn vriendin ontmoet. Totelos was de beschutte en tegelijk open omgeving die ik nodig had.”

Tijdens haar zelfontdekkingstocht ontmoette Izy een onaangename reisgezel: pech. Op het International University Totelos Tournament in mei 2014 scheurde ze haar voorste kruisband af. Na twaalf maanden van intensieve en zware revalidatie besloot ze als aandenken en stimulans een tatoeage onder haar knie te plaatsen. Klein en simpel: een stop- én startknop. Een symbool voor een succesvol herstel. Een soort pijnverdrijver. Maar vooral een reminder dat fit blijven essentieel is voor lichaam én geest.

“Eigenlijk was ik voor mijn blessure te zwaar en zat ik niet helemaal lekker in mijn vel. Daarom besloot ik tijdens mijn revalidatieperiode om helemaal gezond en fit te worden. Het móest - niet meer zaalvoetballen was simpelweg geen optie. Tegelijkertijd deed ik een bestuursjaar. In het begin was dit pittig, maar ik leerde voor mezelf opkomen.” Dankzij haar fysieke renaissance en ontbolsterde persoonlijkheid kwam ze sterker terug dan ooit. “Na mijn blessure had ik niet meteen verwacht dat ik in Dames 1 zou spelen. Maar toen de kans kwam, heb ik die met beide handen en voeten gegrepen.”

Dit is het derde seizoen waarin Izy haar fijnbesnaarde techniek en solide spelmakerij etaleert voor ESZVV Totelos DA1. Afgelopen seizoen won het vaandelteam zowel de KNVB Beker Zuid 1 als de Hoofdklassetitel. De absolute apotheose was de halve finale van de landelijke KNVB Beker - spelen tegen de grote meiden. “Dat was niet alleen een heel toffe wedstrijd, maar ook de voorbereiding en alles wat erbij hoorde vond ik heerlijk. Eredivisieteams uitschakelen was uitzonderlijk mooi. De halve finale ging dan wel verloren, maar deze teamprestatie is voor de eeuwigheid.”

Behalve dat je met een wedstrijd of een training je gedachten kunt verzetten, is teamwork wat het zaalvoetbal mooi maakt voor Izy. “Ik hou niet zo van 1 versus 1. Combinaties maken en een echte teamgoal scoren is het allermooiste. Het is ook onze kracht, we zijn echt éen team. Ik woon ook samen met drie andere Totelossers. Dat is de schoonheid van Totelos; in gezelligheid een team en in prestaties een team. Daardoor winnen we ook zoveel wedstrijden.”

“Of het slecht en saai is voor de competitie dat we zo vaak winnen? Nee hoor.” En gelijk heeft ze. Is ooit aan Mozart gevraagd waarom hij de muziek heeft verpest? Of waarom Rodin de beeldhouwkunst ruïneerde? Of waarom Vermeer de schilderkunst opdoekte door te excelleren in zijn passie? Stel je voor. Dan was het ‘Meisje met de parel’ nooit geschilderd. Of nog erger, dan was het ‘Meisje met de start-stop tattoo’ al gestopt met zaalvoetbal.

Raymond Starke werkt bij het Studentensportcentrum van de TU/e, te midden van ruim dertienduizend sportkaarthouders die er frequent (of soms wat minder frequent) hun sportieve hart komen ophalen. Voor Cursor interviewt hij elke vier weken een student of medewerker over ‘de schoonheid en troost van de sport'.