Allerlei gedachten flitsen door mijn hoofd, nu ik weet dat ik toch welkom ben in Atlas. Als studieadviseur hoor ik bij het primaire proces! Dat is aan mij en mijn collega studieadviseurs nog niet eerder aangegeven in de diverse lockdownperiodes. Nu dus wel.

Je zou denken dat ik dan meteen mijn tas ging inpakken om de volgende dag naar de TU/e te gaan. Maar nee, opeens sloeg de twijfel toe. ‘Wanneer zal ik dan naar Eindhoven gaan?’ en ’Als ik nog online vergaderingen heb is het eigenlijk niet de moeite waard’. ‘Maar de gesprekken met studenten in levende lijve zijn wel veel prettiger!’ en ‘Niet al mijn collega’s zijn er; dus dan zit ik daar in de kantoortuin in Atlas te videobellen met hen!’.

Wat is er met me gebeurd? Ik ben in een kosten-batenanalyse terecht gekomen, terwijl het niet zo heel lang geleden voor mij doodnormaal was om elke dag de treinreis naar Eindhoven te maken. Ben ik gemakzuchtig geworden? Of gewoon lui? Toch denk ik niet dat ik nu de enige ben, die opeens reistijden en dergelijke gaat afwegen tegen de voordelen van aanwezig zijn op de werkvloer.

Om mezelf te verlossen van deze gedachtestroom heb ik een oefening gedaan, die ik mijn studenten ook weleens geef, wanneer ze twijfelen tussen twee keuzes. Bij hen gaat het vaak om hun masterkeuze. Ik pak twee stoelen en geef aan dat de ene stoel staat voor keuze A en de andere voor keuze B. Vervolgens neemt de student plaats op de eerste stoel. Ik stel allerlei vragen over deze keuze. De student vertelt dan uitgebreid over wat deze keuze belangrijk maakt en wat door hem of haar daarbij wordt gevoeld. Dezelfde procedure volg ik met de tweede keuze op de tweede stoel. Als laatste bespreek ik of de belangrijke punten van keuze A nog toegevoegd kunnen worden aan keuze B en vice versa.

Deze stoelendans klinkt misschien ingewikkelder dan die is, maar het effect op de student is vaak groot en verschaft inzicht.

Goed, maar hoe zit het dan bij mij? Zittend op de ‘Atlas-stoel’ zie ik mezelf op een fijne manier gesprekken hebben; met studenten en collega’s. Ik voel me blijer en energieker wanneer ik dergelijke contacten heb. Werkplezier staat hier voorop. Op de ‘thuiswerkstoel’ voel ik dat ik wat minder plezier heb in de gesprekken, maar dat ik wel efficiënt kan werken. Ik heb uiteindelijk besloten dat ik voorlopig weer twee dagen per week op de TU/e ga werken; werkplezier geeft voor mij de doorslag. Wanneer ik geen live meetings kan hebben met studenten vanwege online vergaderingen, zal ik vanuit huis werken.

Vanaf 10 februari ga ik mijn kantoorleven in Atlas weer oppakken. Dat voelt goed. Bij deze dan ook een oproep aan mijn ID-bachelorstudenten: 'Boek een on-campus meeting met mij als je denkt dat ik je op een of andere manier kan ondersteunen. Kom ook wanneer je geen behoefte hebt aan een stoelendans!'.