Ieder jaar groeit het aantal manieren om jezelf te ontwikkelen naast je studie. Helaas groeit het aantal studenten dat actief is binnen een vereniging of een studententeam niet mee met die opgaande trend. Veel verenigingen hebben moeite commissies en teams te vullen. Wat gaat er mis?

Sinds ik binnen de universiteitsraad actief betrokken ben bij de universiteit, ben ik nog sterker de waarde gaan inzien van onze verenigingen en teams. Voor en door studenten is hierbij het belangrijkste streven. Zonder de besturen van studie-, cultuur- en sportverenigingen zouden wij nooit zo’n hechte en levendige community hebben. De studententeams helpen elkaar verder om nog innovatiever, nog sneller en nog baanbrekender bepaalde doelen te realiseren. Besturen van studie- en cultuurverenigingen inspireren elkaar om een nog hechter collectief te creëren. De synergie die hiertussen ontstaat, zorgt ervoor dat wij allemaal verder komen. Het maakt de TU/e tot een plek waar je graag wil zijn.

Je haalt ook enorm veel uit zo’n jaar of een bepaalde periode bij een vereniging of studententeam. Op persoonlijk en op professioneel vlak ontwikkel je jezelf. Je leert dingen die je nooit in de collegezaal kan leren of daar zult tegenkomen. Gewapend met een hoop intrinsieke motivatie en wat onbezonnenheid lossen bestuurders onafhankelijk problemen op. Soms beland je daarbij in het diepe en moet je zelf de weg eruit weer zien te vinden. Dat maakt het zo leerzaam. In een veilige omgeving fouten kunnen maken, om er vervolgens van te leren. Dit zijn de vaardigheden die een student nodig heeft om de uitdagingen van de toekomst aan te pakken.

Er zit echter ook een andere kant aan dit verhaal. Extra-curriculaire ervaring opdoen is niet voor iedereen even toegankelijk. Denk bijvoorbeeld aan de verwachtingen van omgeving, vrienden en familie waar een student aan moet voldoen. Het is een voorrecht voor sommigen om deze financiële investering en tijdsinvestering te kunnen aangaan. Willen we niet iedere student de kans geven zich persoonlijk te ontwikkelen op de uni, buiten hun studie om? Moet de (gevoelsmatige) drempel niet verlaagd worden?

Waardering en erkenning van deze extra-curriculaire ontwikkeling speelt hier een belangrijke rol bij. Maar waar moeten we deze handreiking op baseren? Dit werpt een fundamentelere vraag op. Beoordelen wij het studiesucces van een student aan de hand van het diploma dat hij of zij krijgt uitgereikt, of moeten wij meer kijken naar studentsucces? Dat laatste houdt in dat er dan meer gefocust wordt op de ontwikkeling van een student in plaats van op het behaalde aantal vakken.

Zodra een student besloten heeft de uitdaging aan te gaan, gaat er ook veel goed, net als het erkennen en waarderen hiervan. Denk aan de testimonials die naast het diploma worden uitgereikt, iets wat gezien mag worden als onderschrijving van hun betrokkenheid bij een bestuur of studententeam. Zelf zien ze hun betrokkenheid bij MomenTUm als een blijk van waardering. Wat ook geldt voor het speciale vak dat vanaf september gevolgd kan worden door besturen en leden van studententeams, en alle faciliteiten die innovation Space aanbiedt ter ondersteuning. Het zijn voordelen waar we elke student van willen laten profiteren. Maar toch blijkt de eerdergenoemde drempel vaak nog te hoog. Wellicht een van de redenen waarom het zo moeilijk is om besturen en teams te vullen.

Hoe kunnen wij het makkelijker maken voor de student om deze horde te nemen? Moeten we hier niet wat kritische vragen stellen, zoals: waarom moeten verenigingen nog steeds vechten om ruimte in universiteitsgebouwen; waarom laten wij studenten die niet actief onderwijs volgen wel volledig collegegeld betalen; waarom moet de werving van nieuwe besturen en studententeams zo op de achtergrond plaatsvinden? Deze verenigingen en teams creëren veel waarde voor de universiteit, daar mogen ze ook wat van waarde voor terugkrijgen.