Eigenlijk is het natuurlijk logisch: je kunt persoonlijke ontwikkeling, die Bildung waar men het in de media steeds over heeft, nu eenmaal niet uitdrukken in cijfertjes. Anders had men ook wel een manier gevonden die te optimaliseren met minimaal gebruik van middelen. Zoals nu ook gebeurt met slagingspercentages en BSA-cijfers. Dat het een lastig dilemma is, is vanzelfsprekend. Een vak dat door honderd procent van de studenten wordt gehaald, is misschien te makkelijk, maar levert de universiteiten op termijn ook het meeste geld op. Want het enige dat de overheid meet, is studietempo. En als dat niet hoog genoeg is, hangt er een prijskaartje aan.

Als TU hebben we het in sommige opzichten makkelijker dan andere universiteiten: al onze studies zijn lucratief, bieden baankans, hebben voldoende instroom en zijn makkelijk te valoriseren, waardoor de discussies aan de bètafaculteiten bij ons veel minder spelen. Aan de andere kant hebben wij als universiteit júíst een grote hoeveelheid opleidingen in het assortiment die maatschappelijk als zwaar worden gezien, waardoor de diploma’s zeer waardevol zijn. Dat élke student die hier instroomt de eindstreep met vlag en wimpel kan halen, is onrealistisch en onwenselijk. Maar in de eisen die Den Haag stelt, lijkt men hier wel vanuit te gaan.

Als universiteitsraad waken we voor onderwijskwaliteit in een tijd waar de overheid het leveren van die kwaliteit niet altijd beloont. De roep om minder rendementsdenken en meer tijd voor Bildung, moeten we wellicht richting Den Haag richten. Alleen met overheidssteun is het blijven afleveren van hoog ontwikkelde studenten realistisch.