Het College van Bestuur leek tot voor kort de ambitie te hebben substantieel te willen groeien en tegelijkertijd de kwaliteit van invulling van de academische opgave op een hoger plan te willen brengen. Dat én-én mogelijk lastig te combineren is, is een inzicht dat nu plaats lijkt te hebben gemaakt voor de opvatting óf het één, óf het andere. De nadruk wordt explicieter gelegd op kwaliteit. We streven dus niet meer naar een soort megalomane koekjesfabriek aan de Dommel, maar gaan voor de iets kleinschaliger maar alom gerespecteerde patisserie!

In dat streven is het aanbevelenswaardig om op zoek te gaan naar best practices. Zo ging ik gewapend met het DPO-concept ‘gluren bij de buren’ (hetgeen onterecht wel eens opgevat wordt als een vorm van ‘spionage light’) op zoek naar facts and figures.

Zo mocht ik onlangs proeven van patisserie elders in de wereld tijdens bezoekjes aan onder andere Berkeley, Stanford, Harvard, Yale en MIT. Ik moet bekennen dat ik daarbij ook wat pondjes ben aangekomen.

Daar heb ik onder meer empirisch waargenomen dat studenten en personeelsleden van deze instituten in de regel al sinds jaar en dag betaald parkeren op de campus. Daarop zijn echter enkele uitzonderingen. Zo nam ik waar dat op de campus van Berkeley voor veertien parkeerplaatsen niet betaald hoeft te worden. Deze plaatsen worden gratis ter beschikking gesteld aan winnaars van een Nobelprijs.

Hieruit put ik inspiratie die wellicht door de universiteitsraad meegenomen kan worden bij de bespreking van het mobiliteitsplan 2.0 met het College van Bestuur: namelijk het gratis ter beschikking stellen van parkeergelegenheid voor Nobelprijswinnaars. Daarmee zou onze universiteit een nog aantrekkelijker werkplek worden voor top-academici en het zou tevens een stimulans voor de huidige medewerkers zijn om een Nobelprijs binnen te halen! Het gaat toch om kwaliteit?