Dat tegenwoordig een ‘anderstalige’ docent (die het Nederlands nog niet machtig is) een bachelorstudent begeleidt in het eindproject, is een constructie die bij de ene faculteit wel kan en bij een andere niet. Dat een docent vandaag de dag geen master-eindprojecten mag begeleiden, maar wel projecten van postdoctorale ontwerpopleidingen, heeft alles te maken met verschillen in opleiding-specifieke regelgeving.

Op weg naar meer uniformiteit zijn we onder meer het Model-OER-pad ingeslagen. Dat was ook wel nodig, omdat studenten tijdens hun opleiding steeds vaker met meerdere faculteiten te maken krijgen en het niet altijd goed uit te leggen is waarom spelregels van gebouw tot gebouw, van faculteit tot faculteit en van opleiding tot opleiding kunnen verschillen.

Het deel van het Onderwijs en Examenregelement (OER) dat voor -bijna- alle opleidingen geldt, is de afgelopen jaren gegroeid en dat begrijp ik wel. Dat kwaliteitsbeleid en de borging daarvan middels een Centrale Commissie Kwaliteitszorg Onderwijs zijn beslag krijgt, is dan ook in lijn met het streven naar een zekere mate van uniformiteit.

De UR werd onlangs door het CvB geconfronteerd met de Contourennota TU/e Toetsbeleid. Daarin ligt -en dat verbaasde me gezien de trend- een fors accent op de rol en betekenis van juist facultair toetsbeleid. Persoonlijk had ik juist verwacht dat we meer in de richting zouden gaan van uniforme toetsingsregels voor het bachelor-programma en toetsingsregels voor het graduate-programma. Voorlopig niet dus! Dat betekent dat opleiding-specifieke regels binnen en tussen faculteiten voor medewerkers en studenten voorlopig nog voor verschillen en ongelijkheid zullen blijven zorgen. Gelijke monniken zullen het voorlopig met verschillende kappen moeten doen, al is het natuurlijk wel zo dat een appel geen peer is. Maar toch…