Ons gezin heeft een tijdje terug uitbreiding gekregen. Nee, geen baby, maar het komt in de buurt. Het is een hond, of liever, een puppy. De fokker - een erkende, geen broodfokker - vroeg nog of we ervaring hadden. Nee, dat niet. En daarop zei ze de voorspellende woorden: mocht het niet klikken tussen jullie en de pup, bel me gerust, want het kan best zwaar zijn en er zijn mensen genoeg die dit soort honden graag wil hebben. Wij regelen dat voor jullie.

Goede truc, want mijn dochters voelden meteen dat deze pup bij ons ‘hoorde’, helemaal. En ja, natuurlijk ben ik erin getrapt. Mijn leven bestaat nu alleen maar uit hondenervaringen. Mijn collega UR-genoten klagen er ook al over, en terecht.

Eigenlijk is het of je (weer) een baby mag opvoeden, maar dan één met vlijmscherpe tanden die graag overal in bijt. Natuurlijk is ie ook schattig, superschattig. Een bolletje wol met grote ogen. Hij heeft de pech - en wij met hem - dat ie, laat ik het maar even netjes houden, wat darmproblemen heeft. Naast zeer enthousiaste fases, heeft ie af en toe ook momentjes van onbeheersbaarheid, en niet te vergeten een onregelmatig slaapritme. Midden in de nacht kermt ie het uit. En hij heeft al een hoge pijndrempel. Heel zielig.

Wie mag hem troosten, verzorgen en uitlaten? Je raadt het al. Dat kunnen we onze dochters toch niet aandoen? Inmiddels heb ik een slaapachterstand die groter is dan mijn voorraad vakantiedagen, omdat ik ’s nachts een hond moet entertainen. Ook de rest van het gezin wordt door het geblaf en gekerm wakker gehouden. Ik noem hem even Max, Max Payne - als een computerspel - en ik ben de eindbaas.

De gedachte om de fokker eens te bellen en onze pup een andere liefdevollere familie te gunnen, groeit. Het lonkt als een verlossend idee in een wereld van coronamaatregelen, kinderen thuis, werk thuis, soms in de kou, verzorgen, darmonderzoekjes en slaapgebrek. Voor mij gloorde dus licht aan het eind van de tunnel. Tot een paar dagen terug. Onze hond sliep eindelijk een nacht door. Ik kon ook weer langer slapen, met als nagerecht een droom. Over onze hond natuurlijk. Het afgestofte theater van mijn gedachten was opgetuigd voor een full-5D experience.

Ik hoor mijn vrouw schreeuwen dat Max is aangereden door een auto. Bloed, kwijl, stank, maar hij ademt nog - een riekende hoopvolle adem. Met de RB16B breng ik hem gelijk een Max Verstappen naar het ziekenhuis. Adrenaline uit mijn oren, brandend rubber, verkeerslichten negerend, maar wat een wegligging! Met piepende banden stop ik voor het ziekenhuis en draag hem voorzichtig naar binnen. Het ziet er slecht uit. Een team van verplegers stort zich op hem. Stukjes vacht worden weggeschoren, naalden gezet, apparaten aangesloten. Alles wordt uit de kast gehaald, maar niets lijkt te helpen. De dokter kijkt me somber aan; ik mag me op het ergste voorbereiden. De familie wordt geïnformeerd.

Met een licht panisch gevoel word ik wakker. Ik realiseer me dat onze pup me te dierbaar is geworden. De angst die ik voelde in mijn droom, is de bevestiging van die onontkoombare genegenheid. En wat ik voel, moeten mijn dochters nog tien keer sterker voelen. De tunnel stort definitief in. Max klopt de eindbaas. Dromen als de simulator om gevoel en verstand weer bijeen te brengen: de ultieme reality check.

Wat we belangrijk vinden, dat is wat onze dromen ons duidelijk maken. Dat maken we ook duidelijk aan onze studenten: dare to dream. Maar waarom gunnen we dat ons personeel, onze wetenschappers niet? De werkdruk houdt nu al zo lang aan dat zelfs de minister het bevestigt. Langdurige werkdruk, langdurige stress leidt tot slaapgebrek, en leidt ertoe dat gevoel en verstand uit elkaar gaan lopen. We denken te weten waar we naartoe willen, maar we voelen het niet. Zeker niet in deze tijd, waar het informele contact - het ultieme sociale smeermiddel - grotendeels ontbreekt en de werkdruk niet is afgenomen. Integendeel.

Ik denk dat velen zich straks ook zo gaan voelen - zeker als alles terugkeert naar het ‘nieuwe normaal’: ontredderd. Niet omdat ze ook een pup hebben aangeschaft, maar omdat de droom van een terugkeer naar het normale er niet helemaal zal uitzien zoals was gehoopt. Maar uiteindelijk gaan we wel weer voelen wat we denken. Dat zal z’n tijd nodig hebben. Net als mijn hond.