Wij, de personeelsleden in de medezeggenschap - dus bij de PUR, bij de faculteitsraden en bij de Dienstraad - die eens in de twee jaar worden gekozen, moeten steeds meer moeite doen om de kandidatenlijsten vol te krijgen. Voor ons geen strijd tussen partijen als ‘De Ambitieuze Medewerker’, ‘Groep A’, of de ‘Eindhovense Personeelsraad’. Ook geen verkiezingsdebatten of uitdeelacties met koffie, koek, pennen of lampjes om zieltjes te winnen. Soms zelfs helemaal geen verkiezingen, omdat het tekort aan kandidaten dat totaal overbodig maakt.

Waarom lukt het studenten iedere keer wel om voldoende gegadigden te vinden, maar is het voor de PUR en die andere raden elke twee jaar weer een worsteling? Aan betrokkenheid ontbreekt het niet bij de gemiddelde TU/e’er. Alle collega’s die ik ken zetten zich met hart en ziel in voor ‘hun universiteit’. Dat was vroeger al zo, toen je enorm trots was om aan de technische universiteit te werken, voor de beste werkgever, in de interessantste werkomgeving, met veel goede, jonge mensen om je heen. Die trots is wellicht wat verbleekt, maar betrokken zijn we nog steeds; we zorgen ervoor dat ondanks de grote werkdruk het onderwijs, het onderzoek en de ondersteuning puik in orde blijft.

Misschien is het verschil deels te verklaren uit het feit dat het bezetten van een zetel in een medezeggenschapsraad bij studenten goed op hun cv staat, iets dat bij medewerkers niet altijd vanzelfsprekend is. Maar dan ziet die laatste groep over het hoofd hoeveel nuttige ervaringen je kunt opdoen als lid van een medezeggenschapsraad. Zie van binnenuit hoe de TU/e of je faculteit werkt, wat zijn de redenen en achtergronden bij bepaalde beslissingen, kom meer te weten over de beleids- en beslissingsprocessen. Ongetwijfeld vergroot het je waardering voor de universiteit.

Tegenwind

Omgekeerd lijkt de waardering van de universiteit voor een medewerker in de medezeggenschap niet overal even groot. Veel leidinggevenden maken zich vooral druk om de tijd die het kost en je collega’s vinden het niet vanzelfsprekend dat je daar op maandagen geregeld iets voor moet doen. Ondanks dat je tijd financieel gecompenseerd wordt door de TU/e, zul je, zowel bij je leidinggevende als bij je collega’s, je poot stijf moeten houden om tijd voor medezeggenschap vrij te maken. Zoveel tegenwind werkt echter niet stimulerend voor de doorsnee medewerker.

Voor onze wetenschappers zijn er vier domeinen waarbinnen ze zich moeten ontwikkelen: onderwijs, onderzoek, valorisatie en organisatie. Voor ondersteunend personeel geldt vooral dat laatste, dat ook wel bedrijfsvoering, of, met een nog betere term, ‘bestuur en beheer’ wordt genoemd. Als de kennis en vaardigheden die je in de medezeggenschap opdoet nu ook als ontwikkeling op dat gebied wordt ingeschaald, krijgen medewerkers in hun dossier ook een aantekening die het goed doet op hun cv.

Ik droom van een universiteit waar het uitoefenen van de medezeggenschap vanzelfsprekend is en door zowel de leidinggevende als de collega’s wordt gewaardeerd. Niet alleen omdat het op papier goed geregeld is, maar ook omdat deelnemen in een raad als een boost voor je carrière wordt gezien. In mijn droom zie ik volgend jaar rond deze tijd bij de verkiezingen voor de personeelsfractie in de U-raad en voor de faculteitsraden en Dienstraad talloze kandidaten op de lijst staan, die elkaar bijna verdringen om daarin een zeteltje te mogen bezetten.