Een van die angsten staat bekend als FOMO: Fear Of Missing Out. Dat je iets zou missen als je er niet aan meedoet. De keuze van de TU/e voor challenge based learning (CBL) in de Visie 2030, en dus de komende onderwijsvisie, leek me ook ingegeven te zijn door FOMO. Het wordt door de belangrijkste universiteiten in de wereld als speerpunt genoemd, dus moeten ook wij aan CBL. Afgelopen week was ik bij een Europees educatief congres en daar werd het weer bevestigd; we moeten meedoen aan CBL. Waarom? Hoe doen we dat? Geen idee, maar het lijkt onvermijdelijk. Typisch gevalletje FOMO.

Misschien denk je nu ook aan EAISI, ons in juli opgerichte AI-instituut, maar in de timing daarvan speelt een andere angst een rol. De tegenhanger van FOMO is namelijk FOJI: Fear Of Joining In. De angst of weerstand om ergens aan mee te doen. FOJI zie ik ook - zowel bij docenten als studenten - als het gaat om groepswerk: welk werk haal ik me hiermee op de hals? Toch maar even de kat uit de boom kijken.

FOJI is ook bij CBL een belangrijke factor. Docenten hebben hun academische vrijheid, dat heeft ze succes opgeleverd; onderwijs op de TU/e doet het al jaren goed. Waarom dan je onderwijs omgooien? Met welk doel? Challenge/Problem based learning heeft al bewezen niet beter te werken bij het aanleren van nieuwe concepten, maar alleen bij verdieping van leerstof (zie hiervoor Urban myths about learning and education van De Bruykere, Kirschner en Hulshof uit 2015). En we hadden toch al OGO, Ontwerp Gericht Onderwijs? Studenten hebben ook moeite met CBL: die hebben geen trek in nog meer inefficiënt groepswerk.*

Onderwijsverhaal

Bij aankomende studenten zie ik FOJI en FOMO ook opduiken: zal ik me laten opleiden door een universiteit of ga ik werken bij een bedrijf en leer daar de fijne kneepjes van het vak? Voordat álle aankomende studenten kiezen voor het bedrijfsleven lijkt het me verstandig dat de TU/e een overtuigend onderwijsverhaal opstelt. Een verhaal dat aansluit bij ons, dat ingaat op die angsten, en dat oplossingen biedt die ons doen inzien dat die angsten ongegrond zijn. Wie de intreerede van hoogleraar Isabelle Reymen, wetenschappelijk directeur van de TU/e innovation Space, onlangs had bijgewoond, weet al dat CBL bestaat en heel succesvol kan zijn. Visie 2030 is al gearriveerd. Reymen is het vleesgeworden waarom van CBL. Zij heeft ermee geëxperimenteerd en ontdekt hoe het binnen haar innoSpace werkt. En dat op wetenschappelijke basis.

Mijn oproep: experimenteer in het onderwijs! Dat deden we al, the engineering way, onder de vlag van academische vrijheid. Voeg er nu ook de wetenschappelijke basis aan toe. Dat vereist kennis op andere vlakken; educatief, ontwerptechnisch, psychologisch en sociaal. Research based education, maar dan voor docenten. Zoals we wetenschappelijk al deden: deel je ervaringen, laat anderen leren, het leven is te kort om alle fouten zelf te maken. Leer van anderen en vraag om bewijs. Wees overtuigend.

Onethisch

Is dat onethisch tegenover studenten? Een onderwijsvorm kiezen zonder onderbouwing is onethisch; als lemmingen één richting in lopen met als drijfveer FOMO. Als je nog niet weet wat werkt en wat niet, lijkt het me juist ethischer om goed te experimenteren. Verdeel studenten in groepen. Leg het uit en verlaag de FOJI. 
 
Hoe doe je dat? Ik verwijs dan graag naar Bernard Roth van de Stanford d.school, maar ook binnen de TU/e hebben we toppers: zoals de hierboven al genoemde Isabelle Reymen, onze eigen Eindhoven School of Education (ESoE), maar ook Daniël Lakens, universitair hoofddocent van de Human-Technology Interaction-groep van IE&IS. Lakens heeft op het online leerplatform Coursera zijn tweede MOOC gelanceerd die gaat over welke vragen je moet stellen om (onderwijs)experimenten goed op te zetten.

Dus experimenteer en behoud het goede! Ik hoop dat dat het verhaal wordt voor ons onderwijs: research based education met een groot aandeel educational research.
  
* Lees het Cursor-artikel van TU/e-hoogleraar Yvonne de Kort over de haken en ogen die vastzitten aan groepswerk.