Velen hebben hun mening gegeven over beide maatregelen en iedereen lijkt al een keuze gemaakt te hebben voor het beste alternatief. Persoonlijk ben ik van mening dat het woord ‘alternatief’ hier niet echt van toepassing is, en dat beide maatregelen hun doel voorbij schieten.

Bij de langstudeerboete werd ons voorgehouden dat het doel daarbij was om studenten gemiddeld sneller hun opleiding te laten afronden. Wie er te lang over deed kreeg een boete. Vanwege de manier waarop het werd ingevoerd -het veranderen van de spelregels tijdens het spel- en de wijze waarop het werd gepresenteerd door het kabinet, bleken veel studenten buiten hun eigen schuld om plotseling opgezadeld te worden met een extra belasting van drieduizend euro. En dat voor een bevolkingsgroep die het financieel sowieso al niet te breed heeft.

Het leenstelsel dat nu wordt gepresenteerd, lijkt op het eerste gezicht een stuk eerlijker: iedereen draagt een beetje bij, en wie langer studeert leent meer en betaalt dus uiteindelijk meer. Goed bekeken is deze maatregel gewoon een ordinaire bezuiniging en treft het straks alleen studenten die nog moeten beginnen. De huidige generatie langstudeerders blijft buiten schot.

De keuze waar we nu voor lijken te staan, is dus tussen een systeem dat in de vorm van een belasting een groep studenten oneerlijk straft en niet kijkt naar omstandigheden, of een ‘sociaal’ systeem dat iedereen eigenlijk straft met een bezuiniging, maar wel in gelijke mate. Is er dan geen gulden middenweg te bedenken: een ‘socialere’ variant van de langstudeerboete, ingevoerd voor de generaties vanaf 2014? Met waar nodig uitzonderingen en alleen boetes voor degenen die ze ook echt verdienen.