Als we echt willen weten wie we zijn, moeten we kijken: kijken naar wat we doen, met wie, en vooral ook: waar? Veel meer dan wij het beseffen kunnen we onze identiteit aflezen uit de dingen die we doen en de plekken die we als van ons beschouwen. Dan heb ik het niet over de architectonische stijl of het aantal vierkante meters dat ons door management en ontwerpers werd toegedicht (dat zegt hooguit iets over hoe zij over ons denken). Nee, ik heb het over hoe we plekken aanpassen om ze te laten werken, hoe we ze ons toe-eigenen en hoe we ze gebruiken.

Randy Hester, landschapsarchitect, kreeg eens een opdracht in Monteo. Dit stadje in North Carolina zag zichzelf in verval raken nadat een randweg de bedrijvigheid deed afnemen en zocht soelaas in een groots renovatieproject. Maar Hester ging eerst op zoek naar wat behouden moest blijven. Toen eindeloze gesprekken hem te weinig inzicht gaven, besloot hij te observeren en betekenisvolle gedragspatronen op de stadsplattegrond vast te leggen. Daarna bevroeg hij inwoners opnieuw, dit keer met zijn kaartje in de hand. Zo legde hij bloot wat inwoners nu liefkozend de ‘Sacred Structure of Monteo’ noemen.

Ik zou wat graag zo’n kaart van onze campus maken: onderzoeken waar we elkaar ontmoeten, waar geniale ideeën ontspruiten, waar we leren, groeien, geïnspireerd worden. Waar liggen onze ‘heilige’ plekken? In collegezalen, kantines, bij de vijver, aan de Dommel, op flexwerkplekken? Hebben we ze wel? Laten we stoppen met praten over wie we zijn, weg met verhalen, weg met blabla. Kijk om je heen: waar zie jij mooie dingen gebeuren? Waar voel je dat het bruist? Zet een kruisje op de kaart, allemaal. Dan gaan we samen kijken waar TU/e’s hart bonst en lezen daar het ware verhaal.

Yvonne de Kort | Universitair hoofddocent Omgevingspsychologie bij de afdeling Human Technology Interaction, faculteit IE & IS