Zaken die triviaal lijken voor mensen zijn juist verrassend moeilijk voor robots: patroonherkenning (e.g., het herkennen van Maarten Steinbuchs gezicht met en zonder baard als dezelfde persoon), flexibele bewegingen (e.g., een frisbee gooien en uit de lucht opvangen), en de interpretatie van common sense-situaties (denk aan alle fuzzy gedragsregels en kennis van de wereld die nodig is om een pak melk bij de Albert Heijn te kopen). Ze kunnen leren om een voetbal van een gezicht te onderscheiden, maar om de strategie van een team af te leiden aan de manier waarop ze bal laten rondgaan, zal niet meevallen. Hier ligt voor de komende 10-20 jaar nog een vruchtbaar interdisciplinair onderzoeksgebied tussen mechatronica, artificiële intelligentie en psychologie.

Maar het kan ook anders. Afgelopen vakantie konden we via Twitter en Facebook de avonturen volgen van HitchBot, de liftende robot, die van de oostkust naar de westkust van Canada probeerde te liften - zo’n slordige 6.000 kilometer. Ondanks zijn spillebeentjes in oversized laarzen kon HitchBot zelf niet lopen, of zich anderszins voortbewegen. Hij was compleet afhankelijk van de goodwill van vreemden, die hem optilden, in hun auto zetten, aan de auto-oplader aansloten, en een stuk de goede kant op brachten. Het lukte HitchBot, met de hulp van 19 wildvreemden, om de reis binnen 21 dagen af te leggen. Onderweg wilden veel mensen op de foto met deze vrolijke, Wikipedia-feitjes opdissende, en twitterende robot. In de woorden van Jules uit Pulp Fiction: “Personality goes a long way”. Zo kom je als robot toch nog eens ergens.

Wijnand IJsselsteijn | hoogleraar Cognition and Affect in Human-Technology Interaction