Raymond CuijpersHet is ontegenzeggelijk waar dat robots in de huiselijke omgeving, want dat is de uitdaging, hun opmars maken. Een reality check is echter op zijn plaats: robots kunnen niet zien of horen en voelen niets, ze kunnen niet reflecteren op hun gedrag en beslissingen nemen. Natuurlijk, robots hebben camera’s, microfoons, tastsensoren, spraakherkenning et cetera, maar dat is niet hetzelfde.

Zo hebben we in het KSERA-project (www.ksera-project.eu) een veldtest gedaan met de zorgrobot van de toekomst. De robot kon gezichten herkennen en iemand aankijken, maar dat werkte alleen met de gordijnen dicht en hij praatte net zo gemakkelijk tegen het spiegelbeeld als tegen de echte persoon. De robot detecteert, maar ‘ziet’ niet. De spraakherkenning hoefde alleen maar ‘ja’ en ‘nee’ te onderscheiden, maar mensen gebruiken allerlei uitdrukkingen en zelfs als ze ‘ja’/‘nee’ zeggen, zijn er nog veel te veel detectiefouten.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over hoe de robot zich moet gedragen als hij perfect zou functioneren. Wat moet de robot doen als hij de aandacht wil hebben terwijl er iemand anders binnenkomt?

De zorgrobot gaat er wel komen, maar in eerste instantie in een adviserende en ondersteunende rol. Al is het maar omdat een robot geen verantwoordelijkheid kan dragen. Een robot die helpt met sokken aantrekken gaat er de komende tien jaren niet komen. Veel te moeilijk. Wc-schoonmaakmachines zullen voorlopig veel goedkoper blijven dan robots die toiletborstels kunnen hanteren. Neemt niet weg dat de noodzaak voor betere cognitieve vaardigheden voor robots heel hoog is.

Raymond Cuijpers | universitair docent Cognitive Robotics Human Technology Interaction group