Soms is het best leuk om ergens te verdwalen, maar wanneer ik op bezoek wil bij een collega van Wiskunde & Informatica, of in één van de MF-collegezalen les moet geven, dan leeft er over het algemeen toch de verwachting dat ik daar op het vooraf overeengekomen tijdstip arriveer. Nu behoor ik tot een groep mensen die men met een gerust hart spatially challenged zou kunnen noemen, maar de ruimtelijke logica van dit gebouw ontgaat mij volkomen. De vele Escheriaanse gangen, hoeken en trappen, gescheiden door non-descripte glaspartijen, helpen mij daarbij niet.

Eenmaal aangekomen in mijn half gevulde collegezaal (de overige studenten dolen nog rond, onder begeleiding van het Witte Konijn), valt het mij op dat de studenten nog in het donker zitten, en dat bedoel ik niet in intellectuele zin. De vierkante lichtschakelaar naast de deur doet het niet, want het is helemaal geen lichtschakelaar. Die rol is voorbehouden aan de thermostaat die er iets boven gemonteerd is. Daar kun je, met ‘driehoekje omhoog’ en ‘driehoekje omlaag’ het licht aan- of uitzetten.

Mocht je het licht willen dimmen, dan moet je daarvoor niet het wieltje hebben dat daartoe lijkt uit te nodigen, maar, jawel, de eerder genoemde vierkante lichtschakelaar. Dit blijkt een dimmer te zijn, maar die werkt alleen als je al eens op ‘driehoekje omhoog’ hebt gedrukt. Het enige moment dat je het licht zou willen dimmen, is tijdens het college, en daarom is dit kleine juweeltje van Intelligent Lighting op de grootst mogelijke afstand van de docent gemonteerd, te weten achterin de collegezaal (dat houdt de docenten lekker fit, zullen we maar zeggen).

Dat de bediening niet triviaal is, mag overigens ook blijken uit een geplastificeerd A4’tje dat erboven hangt en waarop alles nog eens stap-voor-stap uitgelegd staat. Je hebt natuurlijk wel licht nodig om het A4’tje te kunnen lezen, maar dat is het soort van paradox die ook in Alice in Wonderland niet zou misstaan.    

Wijnand IJsselsteijn is hoogleraar Cognition and Affect in Human-Technology Interaction