De grootste sneeuwkoepel ter wereld bouwen,  je moet er maar opkomen. Hoewel het project een technische uitdaging was die meerdere afstudeerprojecten omhelsde en waar tientallen vrijwilligers in Finland aan meewerkten, was het ook vooral een leuk project dat tot ieders verbeelding sprak.

Terwijl ik student Jorrit Hijl op de radio tekst en uitleg hoorde geven, vroeg ik mij toch continu af hoe dit bizarre idee tot stand is gekomen. Ik zie een van de initiatiefnemers voor me als klein jongetje die in zijn iglootje ligt bij te komen van het afmaken van zijn sneeuwpop door er een wortel in te steken, terwijl hij mompelt: “Later maak ik de aaaallergrootste iglo ooit!”. Als iemand het jochie gehoord had, zouden ze hem voor gek verklaard hebben.

Het is iets dat bij andere studententeams op de TU/e ook is terug te zien: eigenlijk zijn het gewoon uit de hand gelopen jongensdromen. Wedden dat de leden van automotiveteams als University Racing Eindhoven en InMotion vroeger helemaal verslaafd waren aan hun Matchboxverzameling of hun Carrera Racebaan? En dat de robothelden van Tech United vroeger uren zoet waren met hun Lego Technic of K’nex?

De 'Ik droom'-campagne die de TU/e een tijd geleden voerde, was dan ook een schot in de roos: wij TU/e’ers zijn dromers. Belangrijker nog: we laten ons door niemand tegenhouden om die dromen te verwezenlijken, hoe gek, irreëel of kinderachtig ze ook mogen klinken. Het is dan ook goed dat de TU/e de komende jaren diverse studentteams wederom financieel steunt. Want dromen, die moet je stimuleren.