Maar is de combinatie van deze twee beroepsgroepen geen utopie? Als ik terugdenk aan mijn middelbare school, dan waren de bevlogen docenten mensen die leefden voor het vak. Het waren de mensen die zodra zich de kans voordeed voor de klas waren gaan staan, geen mensen die eerst jaren in een lab hadden gestaan en bij het ondersteunen van practicum opeens een passie voor lesgeven hadden ontwikkeld.

Toch is dat precies wat er van de wetenschappers verwacht wordt. Want docent aan de TU/e word je niet door een lerarenopleiding te volgen. Nee, je wordt aangenomen als goede wetenschapper en uiteindelijk moet je met het behalen van een basiskwalificatie onderwijs (BKO) laten zien dat je ook een beetje kunt doceren. De ‘Scientist-Teacher’ moet dus vooral ook in die volgorde functioneren: eerst wetenschapper, dan docent.

Wonderlijk genoeg lopen er aan de universiteit mensen rond die deze twee zo verschillende beroepen uitmuntend kunnen combineren. Helaas is er ook een groep die het onderwijs als een last lijkt te ervaren. En voor beide groepen geldt dat door de toegenomen onderwijslast, ten gevolge van groeiende studentenaantallen en het arbeidsintensieve Bachelor College, het onderzoek een ondergeschoven kindje wordt. We hebben nu dus een grote groep wetenschappers die zich noodgedwongen zoveel met onderwijs bezig houden dat het onderzoek er onder lijdt.

De oplossing hiervoor is volgens mij niet om nog meer wetenschappers aan te nemen en deze om te scholen tot ‘Scientist-Teacher’. Laten we investeren in de ‘Teacher-Scientist’. De eerstegraadsdocent van wetenschappelijk niveau die daarnaast wat onderzoek doet, maar vooral de onderwijslast op de onderzoeksgerichte docent verlicht. Met de recent aangekondigde beurs voor docenten op masterniveau, het eenvoudiger volgen van onderwijskeuzevakken in de Graduate School en het vooruitzicht om aan de universiteit les te mogen geven, lijkt me dat de sollicitaties binnen gaan stromen. En wie weet zijn onze tentamens over een paar jaar allemaal netjes op tijd nagekeken.