Zo niet in een gezelschap met kritisch opgeleide TU/e-studenten. In plaats van de gebruikelijke mentale schouderklopjes, kwam de vraag: “Waarom?”. Dat bracht me eigenlijk wel aan het twijfelen. Iedere keer geef je een halve liter bloed, die je lichaam waarschijnlijk niet voor niks aanmaakt, aan een willekeurige onbekende persoon. Om dit zonder reden te doen, is iets waar Darwin zijn wenkbrauwen bij zou fronsen. Dus: wat word je er zelf beter van? Met de kerstgedachte nog vers in het geheugen, werd mijn dilemma wat algemener. Doen we eigenlijk ooit iets zonder eigenbelang?

Want waarom brengt een actie tegen vrouwenmisbruik zoveel meer geld op als je naam op de radio wordt genoemd? En hoeveel mensen volgen daadwerkelijk wat er daarna met het geld is gebeurd? Misschien is het doel wel niet zo belangrijk, maar gaat het erom dat we onszelf even een weldoener voelen. En vooral om die waarderende blikken van je vrienden, als je over jouw goede daad vertelt.

Doneer ik bloed voor de complimentjes? Of zit er wel degelijk een evolutie-overstijgend gevoel van onzelfzuchtigheid in mij? Ik ben er nog niet uit. Tot die tijd ga ik voor de zekerheid maar gewoon naar de bloedbank. Kan ik in ieder geval zonder schuldgevoel uit mijn Sanquin-waterkan drinken.