Iets in deze trant heb ik ruim drie jaar lang enthousiast verkondigd op open dagen of andere voorlichtingsactiviteiten. Het persoonlijke contact en de bijbehorende persoonlijke ontwikkeling zijn dan ook unique selling points van de TU/e. Maar is dit in drie jaar tijd niet veranderd? Helaas moet ik toegeven dat dat wel het geval is.

Het is te merken dat er in de laatste drie jaar op veel fronten minder tijd en aandacht is gekomen voor de persoonlijke ontwikkeling van studenten. Als we naar de getallen kijken, is dit ook niet zo gek. In 2011 kwamen er 1.188 eerstejaars ronddartelen op de TU/e, in 2014 waren dit er ongeveer 1.700. Ook CvB-voorzitter Jan Mengelers kaartte in zijn nieuwjaarstoespraak aan dat deze enorme groei zijn uitwerking heeft op de docentencapaciteit. Docenten hebben dus domweg minder tijd om een band met de studenten op te bouwen.

Maar zou het Bachelor College deze persoonlijke ontwikkeling niet juist gaan stimuleren? Dit was toch juist het systeem met de persoonlijke begeleiding en de aandacht voor professionele vaardigheden? Helaas lijkt het systeem op een aantal fronten averechts te werken. De persoonlijke begeleiding en ook de hogere toetsfrequentie maken de last op docenten en onderwijsondersteunend personeel juist nog groter.

Dus wellicht is er op papier inderdaad meer persoonlijke begeleiding - in de praktijk is het nu juist lástiger om als student, op tijd, met de juiste persoon te spreken. En daar zit hem precies het probleem. In de nieuwjaarstoespraak werd ook verwezen naar de prestaties van de TU/e volgens de verschillende rankings. Iets waarop de TU/e, terecht, trots mag zijn.  Maar het lijkt erop dat deze ranglijsten een uitgangspunt zijn geworden.

Ja, in het curriculum wordt nu aandacht besteed aan persoonlijke ontwikkeling en maatschappijgerelateerde zaken. En ja, dat zal best een goede uitwerking hebben op de waardering van de bacheloropleidingen van de TU/e. Maar het Bachelor College heeft het, met zijn verplichte colleges en ingewikkelde (avond)roosters, ook een stuk lastiger gemaakt om je extra-curriculair te ontwikkelen. Nu moet je bijvoorbeeld één van de vele symposia of carrière-evenementen missen, omdat je er binnen het curriculum een verplichte presentatie over krijgt.

Bovendien zijn, vergeleken met drie jaar geleden, bijvoorbeeld de bestuursbeurzen van studieverenigingen ingekrompen en die van veel sportverenigingen zelfs geschrapt. En dat terwijl de ‘ijsbouw- en motor-rond-de-wereldprojecten’ uit de grond schieten.

Er lijkt dus nog wel aandacht te zijn voor persoonlijke ontwikkeling, maar alleen als Elsevier het kan meten, of de NOS het kan uitzenden. En hoe goed een student zich uiteindelijk echt heeft ontwikkeld? Dat is lastig in een ranglijst te plaatsen.