Het is één van de eerste dingen die je opvalt als je stage gaat lopen in de VS: de serieuze werkhouding van studenten. Waar de undergrads (bachelorstudenten) vaak niet vies zijn van een American Pie-achtig feestje in het weekend, wordt er door de masterstudenten toch vooral hard gestudeerd. Op donderdagavond op stap gaan is er dus niet echt bij, te meer omdat de bachelorstudenten tot hun 21ste officieel niet mogen drinken.

Deze serieuzere werkhouding is goed te verklaren. Van jongs af aan moeten Amerikanen presteren. Op de middelbare school moeten hoge cijfers worden gehaald om bij een goede universiteit binnen te komen. Faal je, dan moet je het met een mindere naam doen, met slechtere baankansen en misschien nog belangrijker: minder status.

En als je dan wel binnen bent, wordt de financiële druk opgevoerd. Universiteiten als Harvard, maar ook bijvoorbeeld Boston University, vragen een collegegeld van rond de 45.000 dollars per jaar. Flink bijlenen of een beurs vergaren en vervolgens zo snel mogelijk afstuderen is dus het devies.

Dit leidt in mijn ervaring tot een competitieve sfeer die sterk individualistisch is. Het creëren van een sterke community, één van de doelen van de TU/e, raakt volledig ondergesneeuwd onder de studiedruk.
Veel studenten die hier afstuderen zijn ambitieus en weten wat hard werken is. Maar wel met het risico dat het eenlingen worden, zonder groepsgevoel of bredere ontwikkeling.

En wat blijft er over zodra de prestatiedruk weg valt? Serveersters hier zijn ontzettend aardig, maar ze moeten dan ook leven van de fooi. In een supermarkt echter zijn de medewerkers vaak enorm chagrijnig en ongeïnteresseerd.

Als we in Eindhoven voor resultaat willen gaan, kan het Amerikaanse model een voorbeeld zijn. Maar als we echt brede ingenieurs willen opleiden die intrinsiek gemotiveerd zijn, is dat niet op te lossen door USE-vakken in een curriculum te stoppen. Het is op te lossen door studenten de ruimte te geven om zich aan de prestatiedruk te onttrekken.