Conform de clichés was ook bij deze ceremonie de briljante Chinees van de partij, die al verschillende patenten op zijn naam had staan en in zeven maanden cum laude was afgestudeerd. Ook de nationale trots werd hooggehouden door een gelijksoortige speler van de thuispartij. Dit waren echter uitzonderingen en de overige diploma-ontvangers hadden allen één ding gemeen: ze waren allen tijdens hun afstudeertraject geteisterd door de beruchte afstudeerdip.

Koud zweet brak uit op mijn voorhoofd bij het doen van deze constatering. Inmiddels een gezonde anderhalve maand bezig met afstuderen lijkt het als een onvermijdelijk lot wat mij nog te wachten staat. Extra akelig is de gedachte dat de cum laude’ers ogenschijnlijk zonder problemen hun afstudeerproject hadden voltooid, maar was dit wel zo? Misschien was hun werk wel met een tien gehonoreerd, ware het niet voor die akelige motivatiearme periodes dat ze niet meer eruit konden persen dan wat slechts negen-waardig was. Kortom: vroeg of laat zal iedereen eraan moeten geloven? Wie weet.

Nu is de interessante vraag natuurlijk: wat veroorzaakt de afstudeerdip? Een gebrek aan richting is natuurlijk altijd naar - je wilt weten waar je het voor doet. Verder zal het vast ook niks zijn als je onderwerp op een gegeven moment vermoeiend gaat voelen. Of als je halverwege je afstuderen beseft dat je literatuurstudie onvolledig was en erachter komt dat een briljante Chinees je voor was. Of als je ruzie krijgt met je afstudeerbegeleider. Of je hond overlijdt. Of je computer crasht en je hebt geen back-up. Gevaar ligt overal op de loer. Het lijkt onvermijdelijk. Beter voor de tien gaan dus - dan heb je tenminste wat om te dippen.