Ik vond het een welkome afwisseling van de Metro die ik dagelijks in de trein las: daadwerkelijke, diepgaande journalistiek in tegenstelling tot pagina’s en pagina’s aan onzin. De Metro lijkt een perverse drang te hebben om alles wat met het woord ‘kwaliteit’ geassocieerd kan worden, weg te snoeien in ruil voor een nóg grotere ‘@Metro’ pagina (‘reacties op Metro via social media’, oftewel een miljard selfies) en letterlijke listacles (‘7 dingen die je moet weten!’, huiver). Een analoge versie van Facebook.

Zo kon ik dus de afgelopen maand de laatste ontwikkelingen moeiteloos volgen door iedere ochtend braaf de Volkskrant te lezen: de officiële ingang van Brexit, de gasaanval in Syrië, de represaille van Trump, het Turkse referendum, onze verkiezingen, de Franse verkiezingen, geweld tegen homo’s en een stel Chinese panda’s.

Alleen, ik lieg, want ik heb maar een klein deel van de kranten daadwerkelijk uit gekregen. Als je net als ik de dwangmatige neiging hebt om letterlijk álles te lezen wat je relevant lijkt, raad ik zo’n abonnement niet aan: de kranten stapelen zich genadeloos ongelezen op. Iedere dag een katern en een extra dikke zaterdagkrant met opiniekatern én magazine én wetenschapsblad. Dat een maand lang en je hebt vanzelf een stapel tot aan je knieën.

Nu weet ik niet wat ik met de stapel aan moet. Elke krant staat vol met nieuws, opinie, reactie op opinie, kunstkritiek, kritiek op kunstkritiek en mijn ego zegt ‘lezen, je bent hoogopgeleid, das goed voor je!’, terwijl het rationele plekje in mijn hersenen zegt ‘je hebt geen tijd voor een artikel over Chinese tapijtweverij’. Heeft iemand suggesties? Mogelijk wat aanmaakmateriaal nodig voor de open haard?