‘Taak’ nummer één: beginnen aan mijn master, niet de kleinste bedenkbare klus. De eerste paar maanden zullen waarschijnlijk grotendeels besteed worden aan twijfelen of de vakgroep die ik gekozen heb daadwerkelijk de juiste keuze was (een twijfel waarvan ik héél erg hoop dat andere mensen hem ook hebben). Uiteindelijk voelt het bij mij alsof ik op het eind een muntje heb moet opwerpen tussen twee keuzes.

Bovenop het daadwerkelijk werk van de master, komt alle arbitraire administratieve rompslomp, zoals het ‘personal development plan’. Dit alles is bedoeld om de masterstudent te helpen verbeteren in vaardigheden waar hij of zij nog moeite mee heeft. Ik vind het prima dat de TU persoonlijke ontwikkeling faciliteert voor haar studenten (graag zelfs), maar dat alles omhuld wordt met vage, nietszeggende taal zoals ‘how to live your mission’ en wordt verkocht als iets wat uiteindelijk levens verrijkend is (á la Studium Generale), dat doet mijn nekharen overeind staan. Het helpt ook niet dat ik van alle masterstudenten boven mij hoor dat ‘iedereen er eigenlijk niet zo heel veel aan doet’.

Huisgenoot

Ter contrast: mijn huisgenoot. Hij studeert bouwkunde en is morgen klaar met z’n master. We hebben het een jaar lang rond te keukentafel gehad over zijn eindproject, de werkdruk en de naderende deadline. Hij schetste voor mij een verhaal waarin het duidelijk naar voren kwam dat hij genoten heeft van zijn studententijd – projecten doen met mensen, constant ontwerpen maken, nieuwe dingen leren – maar het nu helemaal zat is. Na zijn zomervakantie heeft hij geen studie meer, maar een baan: vaste werktijden, vaste collega’s, vaste projecten. Niks meer ‘personal development plan’.

Oftewel, hij is klaar, een luxe die ik hopelijk ook over twee jaar zal hebben, maar nu nog niet. Er staat immers nog génóég te doen na de vakantie.

Tot die tijd, fijne vakantie allemaal, tot volgend jaar.