In die rij staan bijvoorbeeld ook historici die vinden dat het historisch besef van onze kinderen wegebt, programmeurs die vinden dat ze tot digibeten verworden en wiskundigen die huiveren dat ze straks de tafeltjes niet meer kunnen opdreunen. Sla een krant open en geheid vind je er een gepassioneerd betoog over hoe het curriculum van ons basis- of voortgezet onderwijs anders moet.

Mijn, ietwat cynische verklaring: iedereen vindt stiekem zijn eigen vakgebied het belangrijkst. Alle ‘experts’ proberen hun vakgebied weg te zetten als pedagogisch het meest verantwoord en het noodzakelijkst. Dus moet het een groter aandeel krijgen in het curriculum. Het valt ook niet mee om echt objectief te blijven wanneer je dertig jaar van je leven aan een bepaald vakgebied hebt gespendeerd.

Iedereen die het schoolcurriculum wil veranderen loopt echter tegen een fundamenteel probleem aan: er zitten maar zoveel (les)uren in een dag en daar kun je maar zoveel lesstof induwen. En iets toevoegen betekent doorgaans ook iets schrappen en dan begint het geruzie pas echt. Niemand wil inleveren.

De oplossing? Het perfecte en objectief tot stand gekomen curriculum. Dat samen te stellen lijkt me een onmogelijke taak: niet alleen zou men de perfecte inschatting moeten maken van wat echt noodzakelijke stof is (hoeveel delen wetenschap en techniek, cultuur, sociale vaardigheden?), het curriculum moet ook aansluiten op de huidige staat van de wereld. Die verandert echter altijd sneller dan men het lesmateriaal kan aanpassen, een soort intellectuele inertie, dus dat gaat niet lukken.

Kortgezegd, we zijn gedoemd om voor altijd aan te horen hoe experts betogen dat Jantje al moet leren programmeren in groep vier, maar dat hij later ook nog een mooie leesbare brief moet kunnen schrijven aan zijn moeder.