Mijn grootste probleem is de lesstructuur: het bezorgt me flashbacks van lessen levensbeschouwing op de middelbare school. Net zoals toen lijkt het een onmogelijke opgave voor de leraren om concreet een theorie uit te leggen, zij het ‘networked risk assessment’, het ‘constructivistische model’ of het ‘discursieve model’. Waarom bestaan deze theorieën en wat proberen ze te beschrijven? Vaag. Hoe moeten we deze theorie toepassen op het werk dat gegeven wordt? Onbekend.

Mijn tweede probleem is dat alles te abstract en zweverig voelt. Tijdens een college van een ander vak - Systemen in tijd en ruimte (Calculus III) - maakte de leraar de grap dat ‘dit vak bedoeld was je nog een beetje het idee te geven dat je op een technische universiteit zit’. De meeste mensen moesten lachen, maar ik knikte en zei ‘precies’, want een opleiding tot ingenieur is iets concreets, niet iets abstracts. Ik slaakte een opgeluchte zucht toen we in het midden van het kwartiel met USE het opeens gingen hebben over cybersecurity. Formules, yes! (Wanneer wordt er ooit daarover gejuicht?)

Leraren USE: wij zijn van het vwo naar de TU/e gekomen omdat we goed zijn met cijfers, berekeningen en formules (scheikundig of natuurkundig), niet omdat we graag beargumenteren waarom de ene keuze iets ethisch verantwoorder is dan de andere. Dat is geen argument tegen de noodzaak van uw vak (die ik, opnieuw, heus wel inzie), maar wel de leswijze. Geef ons de indruk dat we een technische opleiding doen, niet Liberal Arts.

Concreter, kwantitatiever, specifieker en praktischer toegepast op opdrachten. Dank u, graag van dienst.