Ik ben slecht in het omgaan met grote blokken aan ongestructureerde tijd. Het is niet zozeer dat ik niks doe, maar meer dat ik duizenden zijpaadjes ga bewandelen die niet per se relevant zijn. Daarom wilde ik als kersverse PhD’er ‘die zeeën aan tijd’ eerst wijden aan het ontwikkelen van een goed productiviteitssysteem. Geautomatiseerde Google Calenders, fancy apps voor to-do-lijstjes en project-aantekeningen, et cetera. Je weet wel, een notitieblok, maar dan ingewikkelder.

Ik viel tijdens een middagje googelen in een oneindig zwart gat aan dit soort systemen, allemaal met hippe namen zoals ‘A second brain’, ‘Getting things done’ en ‘Atomic Habits’. Stuk voor stuk uitvindingen van zakenmannen en gevuld met een dikke brij aan geestdodend jargon en acroniemen. Ik wil maar al te graag gebruikmaken van de kennis in deze systemen, maar ik word tegengehouden door de hoeveelheid (‘welke moet ik gebruiken?’) en de omvang (‘wáár moet ik beginnen?’).

Sommige mensen slaan te ver door en verheffen productiviteitsssystemen tot productivity porn, waar het ‘systeem’ een doel op zich wordt. Dan begint het te lijken op een soort van verslaving gemengd met een cult: telkens weer een nieuwe app downloaden en luisteren naar podcasts met productivity gurus (in feite het cult-opperhoofd).

Het geeft perspectief om deze verslaafden van een afstandje waar te nemen. Eigenlijk vertellen die zakenmannen/goeroes niks meer dan hoe je een notitieblok netjes moet indelen, of hoe je een kalender gebruikt - iets wat de gemiddelde persoon zelf ook kan uitvogelen. Uiteindelijk zijn de meest productieve mensen niet bezig met het verbeteren van hun systeem, maar zijn ze gewoon aan het werk. Zij lijken te accepteren dat ze niet perfect zijn en dat hun systemen hen niet perfect zullen maken.

Tijdens mijn zoektocht naar productiviteitssystemen kwam ik op Twitter een confronterend stukje waarheid tegen, dat dit geheel samenvat: 'You don’t need to try a new todo app, you just procrastinate'. Die leus ga ik boven m’n bed hangen.