Toegegeven, hij studeert ‘ruimtelijke ordening en planning’, maar het illustreert wel mooi een probleem met de houding van bèta’s (of in ieder geval die van mij): alles wat niet met ons vakgebied te maken heeft, is onmiddellijk minstens een tikkeltje minder interessant en meestal helemaal niet interessant. Kunst. Economie. Architectuur. Geschiedenis. Tunnel alarmsystemen voor vrachtwagens. 

Ook op het internet zijn prachtige voorbeelden van zulk gedrag te vinden: iemand klaagt op een willekeurig forum dat “rechtenstudenten arrogante kakkers zijn, met een studie die geen enkele kwaliteit vereist”, om vervolgens zonder een spoortje ironie te verklaren dat “zo’n inhoudsloze opleiding toch niet in verhouding staat tot een echte bètastudie?’’

Deze desinteresse haalt het besef weg dat andere mensen iets wél leuk kunnen vinden. Ik moest oprecht twee minuten stilstaan bij de realisatie dat mijn vriend de planoloog in spe plezier heeft in het ontwerpen van een efficiënter kruispunt.

Misschien heb je dit probleem niet. Misschien ben ik de enige die zo elitair doet over ‘zijn’ vakgebied. Ik hoop heel, héél erg dat het niet zo is en dat 65 procent van alle TU’ers stiekem binnensmonds met mij meelacht als ze een artikel lezen over ‘revolutionaire stoelontwerpen’.

Het is een probleem dat ik probeer op te lossen door open te staan voor het belang en de, eh, ‘interessantheid’ van andermans interesse/hobby/vakgebied. Het is al te gemakkelijk om cynisch je neus op te halen voor alles wat buiten jouw belevingswereld valt, maar dat schaadt iedereen. Wederzijdse erkenning is altijd fijn, zelfs als het je niet kan boeien.