Ik ben de onderwaardering van de goede voornemens zat. Normaliter ben ik helemaal voor onnodig pessimisme (zie mijn voorgaande 29 columns), maar een maatschappijbreed streven naar zelfverbetering zou gevierd moeten worden in plaats van de grond ingeboord worden met uitspraken als ‘Je bent ze op 2 januari alweer vergeten’.

De zogenaamde futiliteit van goede voornemens is namelijk onzin: een goed voornemen is niet onmiddellijk mislukt omdat je hem één keer hebt gebroken. Dat gebeurt nou eenmaal. Wat je te horen moet krijgen als je op 2 januari tóch een sigaret opsteekt, is: ‘Rook hem op en probeer het opnieuw’, in plaats van ‘Tja, dit is wat wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond als de meest waarschijnlijke uitkomst van goede voornemens, dan maar weer een jaartje roken’.

Naast bovenstaande houdingsverandering zou een lesje ‘realistisch doelen stellen’ het aantal gebroken goede voornemens waarschijnlijk ook laten afnemen. We zijn kampioen in de lat mijlenver te hoog leggen, of de lat verhullen in een laag mist. Wat, waar, wanneer, hoeveel? Ook al worden we er al mee doodgegooid tijdens onze studie, ‘SMART’ doelen stellen blijft een aanrader (ondanks dat geen enkel personal development-boek het erover eens kan worden waar de letters nou precies voor staan).

Mijn persoonlijke doel voor dit jaar is om dingen meer op orde krijgen. Met een stage en een afstudeerproject in zicht wordt het tijd om productiever te worden en meer dingen uit eigen initiatief te doen. Ter illustratie: ik ben nog steeds kampioen in uitstellen, urenlang naar YouTube staren en hopen dat met maar genoeg wachten aan het eind van een dag niksdoen er een stapel getypte verslagen (en columns) naast me ligt. Hoog tijd dus om wat ik preek in praktijk te brengen. 

Aan allen die goede voornemens hebben voor 2019: succes, mogen we statistische abnormaliteiten zijn.