Jammer genoeg niet. Ook al is het al door duizenden gezegd en zal het de uitkomst niet meer veranderen, het mag nog een keer onderstreept worden: Trump is géén geschikte kandidaat. Een megalomaan met de debatvaardigheden van een klein kind - constant op de man spelen, onderbreken en vage, ontwijkende antwoorden op kritische vragen alom - en politieke ideeën die vaker veranderen dan een stoplicht: meer belasting voor de rijken, wacht, toch minder belasting, geen moslim-immigratie meer, wacht, misschien is dat een beetje te extreem.

Trump is echter niet aangesteld wegens zijn capaciteiten, anders zou het Amerikaanse volk een competentere republikeinse presidentskandidaat tijdens de voorverkiezingen gekozen hebben. Nee, het gaat om het afzetten tegen de gevestigde orde. Een middelvinger opsteken naar de politici in Washington. Hij is een buitenstaander die van iedere rally, speech en debat een spektakel maakte en perfect inspeelde op mensen die lijden aan het mean world syndrome.

Waar kennelijk niemand over nagedacht heeft, is dat Trump de belichaming is van het establishment. Een rijke vastgoedmagnaat met een vermogen van tig miljard, die voor zijn regering een ex-Goldman Sachs bankier als minister van financiën en een oliemagnaat als minister van binnenlandse zaken heeft voorgesteld. Het is lachwekkend om dit te horen vijf jaar nadat de kreten ‘Occupy Wall Street’ and ‘we are the 99%’ door de straten van New York galmden.

Uiteindelijk duidt Trumps aanstelling op te veel problemen om te behandelen in driehonderd woorden: de groeiende neiging van de wereldbevolking om zichzelf systematisch in de voet te schieten, hoe hilarisch onrepresentatief het kiescollege eigenlijk is en de dreigende schaduw van populisme. Zijn we klaar voor vier jaar aan donkerte?