Het grootste verschil is waarschijnlijk dat ik niet een dagtripje met collega’s kan plannen naar de top van een actieve vulkaan, of een gletsjer kan gaan bewandelen - de limitaties van Nederland. In plaats daarvan reis ik elke dag heen en weer met de trein en dat is – als je gewend bent om van je ouders naar Eindhoven twee uur in de trein te zitten – zeer goed te doen (een mager uurtje van deur tot deur).

Waar ben ik eigenlijk mee bezig? Het Radboud UMC heeft een grote pathologie afdeling waar pathologen een aanzienlijk deel van hun tijd spenderen aan het kijken naar (weefsel)biopten, om daaruit een diagnose te kunnen stellen. Het staren naar aangekleurde celletjes op een glazen plaatje door een microscoop of op een enorm computerscherm is een kennisintensief (lees: jaren aan training) en tegelijkertijd saai werkje. Het perfecte werk om te automatiseren via de computer, via deep neural networks welteverstaan.

Vloek

Hetgeen dat me vooral opviel tijdens mijn eerste weken was hoe out-of-my-depth ik was: voor het eerst intensief programmeren met behulp van een hele stapel aan reeks bestaande in-house software, neurale netwerken ontwerpen, optimaliseren. Het deed me realiseren hoe weinig vakken uit mijn bachelor me eigenlijk inhoudelijk hebben voorbereid op deze stage. Mogelijk is dit de vloek van een interdisciplinaire ingenieur bacheloropleiding, die breed begint, maar niet diep kan eindigen – je moet immers per faculteit kennis van tig vakgroepen bundelen tot een pakket van 3 jaar.

Anderzijds, misschien heeft iedereen die rondloopt op mijn stage initieel dit probleem, omdat slechts een klein percentage daadwerkelijk een computer gerelateerde achtergrond heeft. Ik zit tegenover mijn dagelijkse begeleider, die geneeskunde heeft afgerond en midden in z’n specialisatietraject tot patholoog zei ‘laat ik eens iets anders doen’. Idem ditto voor twee biologen-turned-data-scientist aan andere flexbureaus.

Verweggistan

Deep learning, specifiek toegepast op medische data, is een jong veld en het is niet verrassend dat opleidingen zich nog niet honderd procent hebben kunnen aanpassen op deze abrupte opkomst. Hopelijk kan ik aan het einde van deze stage (nog vijf magere weekjes) zeggen dat ik wél een beetje bekwaam ben geworden in het veld. Ik kan sowieso zeggen dat ik het naar m’n zin heb en geen spijt heb dat ik geen uitjes kan doen rondom de universiteit van Verweggistan.