De genade van het grote zwarte niets
Stervenshulp bij voltooid leven is een druk bediscussieerd onderwerp van de formatie. Er zijn al verschillende uitstekende betogen gehouden voor én tegen legalisatie. Ik wil stervenshulp belichten vanuit een ander perspectief - zonder (hopelijk) de beerput aan maatschappelijke discussie open te trekken - door één impliciete aanname te behandelen die grondslag is voor de hele gedachte achter zowel euthanasie als stervenshulp bij voltooid leven. Toch lijkt niemand het hier over te hebben: dat de dood een beter alternatief is dan lijdend voortleven.
Met al de discussie rondom stervenshulp lijkt het wel alsof wij het bewijs voor deze stelling voorbij zijn geraasd. Het is een nogal moeilijke stelling om te bewijzen, aangezien het direct leidt naar de fundamentele vraag ‘wat komt er na de dood?’. Dat weet niemand en iedereen die beweert dat hij het wel weet, liegt. Dat kan je niet weten, in ieder geval niet op een empirische manier. Er zijn verrassend weinig mensen uit de dood opgestaan die ons konden vertellen hoe het hiernamaals eruit ziet.
Dat gezegd hebbende, toch zijn er genoeg mensen die door de geschiedenis heen naar een bevredigend antwoord hebben gezocht. Zo heb je natuurlijk de vele smaken aan hemel en hel, maar ook reïncarnatie (mijn persoonlijke favoriet), walhalla, het grote zwarte niets en nog tig anderen.
Sommige versies van het hiernamaals zijn fijne alternatieven voor patiënten, andere zeker niet. Zo lijkt mij het vooruitzicht van een 'oneindig zwart niets' absoluut angstaanjagend. Dat zal sommige mensen er niet van weerhouden stervenshulp te bieden of euthanasie te plegen. En dat is ook niet erg: mijn grote boze mening is zeker geen reden om geen euthanasie te laten plegen, maar laat het duidelijk zijn dat het altijd een gok blijft totdat we weten wat het hiernamaals voor ons in petto heeft.
Ik ben benieuwd welke keuze ik zou maken als we vijftig jaar de toekomst in springen.
Discussie