Ik heb me die hele barbecue-avond vanuit m’n eigen huis zitten ergeren aan de gedachte dat men aan de overkant van de stad ander vlees moest eten dan ik een paar jaar geleden voorgeschoteld kreeg. Uiteraard ben ik meteen een Facebook-pagina begonnen om deze ‘saai-vlees barbecue’ te boycotten. Je kunt toch geen feestje bouwen met ander vlees?

Het feit dat ik niet eens uitgenodigd was als niet-eerstejaars medewerker doet er natuurlijk niet toe. Zet dan een klein deel van de medewerkers in een hoekje en geef alleen hun het suffe vlees. Stuk minder gezellig en funest voor de onderlinge binding, who cares. Als alles maar bij het oude blijft, dat is het allerbelangrijkste. Het interesseert me oprecht geen donder of de organisatie alle mogelijkheden goed overwogen heeft, je moet gewoon niks veranderen aan een evenement, zeker als ik er niet eens bij zal zijn.

Het nieuws over de alcoholvrije cantus van vorige week kwam nog veel harder aan. Ik wist zeker dat het concept volledig geruïneerd zou worden zonder het meest noodzakelijke bestanddeel: alcohol. En ja hoor, ik heb gelijk gekregen. Geen zang, geen gezelligheid, helemaal niks. Je weet gewoon zéker dat de eerstejaars hem nu al vergeten zijn.

Dagboek, leefde ik maar in een wereld waarin evenementen altijd hetzelfde bleven. In het bijzonder diegene waarvoor ik helemaal niet uitgenodigd ben.