Vreemd genoeg was dát nou juist wat menig student teveel was. In vier dagen tijd heeft het campagne-circus luttele kilometers afgelegd op het campusterrein om de studenten attent te maken op de verkiezingen. Met flyers, filmpjes, stemwijzer-apps, posters en persoonlijke praatjes probeerde men de studenten te overtuigen van de noodzaak van medezeggenschap. In de meeste gevallen wilde het baten, maar al te vaak kregen we ook een definitief nul op het rekest.

Waar ik vooral weinig begrip voor kon opbrengen, waren de met overtuiging uitgesproken drogredenen om zich te onthouden van stemmen. Zo was er een jongeman in MetaForum die het feit dat de universiteit draait, het gebouw er staat en er onderwijs wordt gegeven bewijs genoeg vindt dat de besluiten van het CvB goed zijn en dat medezeggenschap dus duidelijk niet nodig is. Dat die besluiten juist tot stand zijn gekomen mét medezeggenschap weigerde hij aan te nemen.

Ook opvallend hierin waren de studenten die niet stemden omdat ze ‘toch nooit op de TU zijn', masters die zich onthielden omdat ze ‘over een jaar vertrekken’ en de ID-studenten die zich nog altijd op een eiland wanen. Met stijgende verbazing nam ik kennis van deze verbale schouderophalingen.

Dit jaar was het opkomstpercentage van de verkiezingen onder studenten 42 procent. Beschamend en stuitend. Het feit dat dit in landelijk verband nog een hoog percentage is, vind ik des te triester. Studenten die zich met medezeggenschap bezighouden, zetten zich het hele jaar onvermoeid in voor het belang van medestudenten, om hun faculteit en de universiteit beter te maken.

We hebben weliswaar een geweldig verkiezingsresultaat neergezet, maar met het motiveren van studenten om actief te participeren hebben we duidelijk nog grote stappen te zetten.