Recent werd ik meegesleurd in een #ophef over de voor- en nadelen van het bijbouwen van teveel zelfstandige woonruimtes voor studenten. Millennials, de meest bevoorrechte generatie ooit, zouden steeds meer de voorkeur hebben om in studio’s te wonen in plaats van studentenhuizen. Volgens een paar tweeps was dit verschrikkelijk want funest voor het sociale leven/ontwikkeling van studenten, in het bijzonder meisjes doordat deze flats schijnbaar worden overheerst door jongens #oppression. De grote patriarchale kracht genaamd de overheid moest dus ingrijpen en deze meisjes redden door meer studentenhuizen te stimuleren.

Inderdaad, waar blijft de March for Studentenhuizen? Studenten op een universiteit met zoveel uiteenlopende verenigingen krijgen natuurlijk geen kans een sociaal leven te ontwikkelen als ze ’s avonds laat naar hun eigen kamer gaan. Veel vraag naar studio’s en dus aanbod is doorgeslagen #kapitalisme. Als ik naar de studenten kijk bij mijn eigen studievereniging, die daar zeven dagen per week zitten te gamen tot elf uur ’s avonds, kan ik me voorstellen dat ze sociaal lijden als ze thuis niet wéér dezelfde mensen zien. Studentenhuizen zijn eigenlijk een gemarginaliseerde groep woningen en ontstaan niet als daar (bijvoorbeeld via verenigingen) vraag naar is.

Mijn tweet: misschien zou het echter wel goed zijn als de overheid zich wat minder zou bemoeien, dan leren studenten zittende in hun studio wat zelfstandigheid #unpopularopinion. Bijkomend pluspunt: zonder vervelende huisgenoten kun je ongestoord online ruzie maken waardoor ik kan #educateyourself’en over deze enorme maatschappelijke struggles #woke.