Na elf dagen een faculteitsgebouw te hebben bezet was het feestje in Amsterdam nog niet ten einde en ‘betraden’ de studenten via een ingetrapte deur de thuisbasis van het College van Bestuur. Tijdens de bezetting van het Bungehuis kon ik begrip opbrengen voor deze studenten, het is immers algemeen bekend dat het een puinhoop is op de UvA en het werd tijd dat iemand dit aanhangig maakte. Deze tweede actie zorgde echter voor een vrije val in mijn sympathie, vooral door de onbeschofte manier waarop de studenten zich opstelden.

“You can disagree with anyone, as long as you do it respectfully” zei mijn lerares geschiedenis altijd. Dat de Amsterdamse studenten deze les nooit hebben gehad werd duidelijk nadat ze hun collegevoorzitster geen enkele keer lieten uitspreken en de burgemeester van de stad, die om middernacht uit zijn bed kwam om voor de tweede keer te bemiddelen, meermaals neerbuigend bij zijn voornaam aanspraken. Hoe de studenten hoopten iets te bereiken met deze houding verbijstert me.

Met onrealistische eisen een gebouw bezetten en dan ook nog weigeren op een beschaafde manier de dialoog aan te gaan zal niemand vooruit helpen. Studenten hebben over het algemeen al moeite met beslissen wat ze morgen gaan eten, laat staan dat ze als student-lid van een College van Bestuur in staat zouden zijn om een langetermijnvisie voor een hele universiteit te hebben. Dat dit net als het democratisch verkiezen van een CvB juridisch niet mogelijk is laat ik nog buiten beschouwing. Was er dan geen enkele rechtenstudent in de zaal die vooraf de WHW had doorgenomen?

Laat duidelijk zijn dat het CvB aldaar zeer slecht is omgegaan met deze situatie. Men had veel eerder in dialoog moeten treden met de studenten en meer moeten luisteren naar hun medezeggenschap. Collegevoorzitster Gunning moet per direct haar media-adviseur aan z’n kleine teen laten opknopen en lessen nemen van burgemeester Van der Laan. Echter als studenten iets willen veranderen maar -zoals iemand op Twitter al terecht opmerkte- vakevaluaties invullen teveel moeite vinden en geen interesse hebben in verkiezingen van hun medezeggenschap, zou het constructief opstellen toch echt bij hén moeten beginnen.