Het is moeilijk te verklaren dat het door deze posters lijkt alsof wij primair op een persoon stemmen, terwijl bij de minderheid die daadwerkelijk de Universiteitsraad ingaat het partijstandpunt de boventoon voert. Hoofdelijke stemmingen vinden zelden tot nooit plaats in de raad, dus waarom kiezen uit zestig hoofden waarvan je er misschien eentje eerder hebt gezien en driekwart geen enkele intentie heeft een zetel te bezetten?

Ook al hebben de studentenfracties een duidelijk andere manier van aanpak, waarbij de ene zich focust op formele medezeggenschap en de andere het meer van een grassroots approach moet hebben, dwingen we studenten tijdens de verkiezingen vooral om op hoofden te stemmen. Hoofden die, na hun verkiezing, opgaan in hun partij. Het is ernstig misleidend individuen zo naar de voorgrond te duwen.

De posterrace, waarbij onze universiteit dagenlang volhangt met nietszeggende A2’tjes met enkel een glimlachend hoofd en studie, is hopeloos inhoudsloos en achterhaald. Partijen profileren zich hiermee op onbekende personen die bij elkaar geraapt zijn uit zoveel mogelijk verschillende hoeken - in de hoop dat ze door een stemmer herkend worden - waarvan de meesten nooit de raad in (willen) gaan, terwijl ze zich moeten profileren op aanpak van de dagelijkse medezeggenschapsverplichtingen. Natuurlijk willen we dat studenten stemmen, maar niet gebaseerd op een knap koppie of dezelfde studie. Geen van beide zegt iets over competentie.

Al dragen de fracties hun visie, standpunten en doelen uit in flyers, deze worden uit desinteresse meteen weggegooid en dan resten enkel nog de alom aanwezige hoofden die in deze vorm geen enkele partij-specifieke boodschap uitdragen. Zo wordt het niets meer dan een ordinaire populariteitswedstrijd waarbij studenten achteloos op een naam klikken die ze lichtjes bekend voorkomt om van het gezeur van de promotieteams af te zijn. Tot tweemaal toe heb ik hier zelf aan meegedaan, maar wellicht dat ik toentertijd ook een poster vóór m’n hoofd had en niet inzag hoe nutteloos deze vorm van promotie eigenlijk is.

Hiermee krijg je beschamende taferelen en kiezersbedrog, zoals het jarenlang laag op de lijst plaatsen van iemand die verreweg de meeste voorkeursstemmen voor een partij krijgt terwijl ze consequent weigert de fractie in te gaan. Jezelf op een lijst zetten is jezelf beschikbaar stellen als vertegenwoordiger en dien je niet enkel te doen om een aantrekkelijk hoofd toe te voegen aan de zee van posters. Meer voorkeurstemmen krijgen dan de rest van je partij betekent dus je verantwoordelijkheid nemen.

Nu mag ik zelf mijn keuze voor het aankomende jaar maken. Als oud-UR-lid is het voor mij makkelijk aangezien ik de verschillen in aanpak goed ken. Doordat de partijen al bij voorbaat bepaald hebben wie de raad ingaat, klik ik gewoon op een lijsttrekker. Stemmen doe je immers omdat je een bepaalde partij-aanpak prefereert, niet om totaal onbelangrijke redenen zoals toevallig Engelstalig zijn of een leuk gezicht hebben.

Voor nu is het belangrijk dat studenten de posters negeren en duidelijk aan de promotors vragen waar hun partij voor staat. Volgend jaar zou ik graag een campus vol posters zien met hoofdzaken in plaats van hoofden zodat de algemene populatie beter een inhoudelijke keuze kan maken. Maakt het meteen makkelijker aan onze externe gasten uit te leggen waar we überhaupt mee bezig zijn.