Aangezien de plannen al enige tijd publiek waren, verbaasde het niemand meer wat de uitkomst was. Wat echter wel verbazing wekte, waren de reacties van sommige TU/e-bewoners. Buiten de begrijpelijke frustratie over nieuwe kosten waren veel mensen de mening toegedaan dat de Universiteitsraad gefaald had. Om een duidelijk zeer goed ingelichte reaguurder op een Cursor-artikel te quoten: ‘En de UR gaat akkoord, wat een aanfluiting’. Helaas is het echter niet altijd zo zwart/wit als wel of niet akkoord gaan.

Medezeggenschap is niet een kwestie van ieder moeilijk stuk van tafel vegen met de woorden ‘Flauwekul, doen we niet’. Medezeggenschap is vanaf het eerste voorstel meepraten, meedenken en sturen. Praten met de achterban en het CvB alternatieven voorleggen. Een Universiteitsraad die zich constructief opstelt, haalt de meeste winst binnen. De Personeelsfractie (PUR) heeft alles gedaan om de ruwe kantjes van het Mobiliteitsplan af te vijlen, iets wat iedereen die de toezeggingen van het CvB erbij pakt, kan beamen.

Neem in de toekomst eens plaats op de publiekstribune, in plaats van aan het einde van een lang traject van buitenaf te roepen dat een besluit ‘ruk’ is. De PUR kan in ieder geval haar rug recht houden en haar kiezers in de ogen kijken: zij heeft mede met haar (ongevraagde) advies haar taak uitstekend gedaan.