Mijn gebrek aan appreciatie voor beide vieringen komt voort uit dezelfde redenen die de meeste mensen aandragen. Laten we er dan ook meteen vanuit gaan dat ik ze niet hoef te herhalen. Ik ga bij deze proberen een positievere houding te krijgen tegenover deze feestelijkheden.

Gevoelens van weerzin komen meestal voort uit onbegrip of gebrek aan kennis. Laten we dus eerst een kijkje nemen in de oorsprong van beide vieringen. Als we de achtergrond van Valentijn bekijken (op Wikipedia), valt één zin al snel op: 'De gewoonten die met de dag in verband staan, hebben echter niets van doen met…'. Verder blijkt dat deze dag, die eerst de vruchtbaarheid vierde, gekaapt is door het christendom (zoals de meeste feestdagen).

Voor het tweede feest stuiten we al snel op een soortgelijke opmerking. De Kerk vond het makkelijker om het heidense carnaval te vervangen door zijn christelijke variant dan om het volledig uit te bannen. Dit is een lot dat blijkbaar meerdere feestdagen getroffen heeft. Ze worden maar al te graag als excuus gebruikt om een eigen doel na te streven. Aangezien ik dol ben op Kerstmis, kan deze overeenkomst niet de kern van mijn afkeer zijn.

Waarschijnlijk is het excuus precies datgene wat me dwarszit. 14 februari is een excuus om belachelijke merchandise te slijten aan mensen die het niet nodig hebben, of om onredelijke romantische gebaren te verwachten van je partner. Carnaval is blijkbaar aanleiding om je als een idioot te gedragen, wat natuurlijk best vermakelijk kan zijn. De echte reden van viering is lang vergeten. Ondertussen stellen beide vieringen volgens onze lokale supermarkt niets voor vergeleken met Pasen, waarvoor de voorbereidingen in januari aanvangen.